Gdy pies „łapie” kleszcza właściciel często wpada w popłoch. Nie wie, jak pomóc pupilowi, co zwykle kończy się wizytą u weterynarza – nie dość, że kosztowną, to jeszcze w większości przypadków zupełnie niepotrzebną. Aby uniknąć takich sytuacji w przyszłości, warto wiedzieć, jak usunąć kleszcza u psa w sposób bezpieczny i jednocześnie bezbolesny dla pupila. Wszystko to wyjaśniamy w naszym odkleszczowe zagrażające Twojemu pupilowiKleszcze są tzw. wektorami, czyli nosicielami patogenów wywołujących liczne choroby zarówno ludzi, jak i zwierząt. Lista zagrożeń jest długa, a do tych najczęściej występujących zaliczamy:Babeszjozę – choroba odkleszczowa o ostrym przebiegu, realnie zagrażająca śmiercią zwierzęcia nawet w ciągu kilku dni od infekcji. Typowymi objawami są: wysoka gorączka, senność, wymioty, rude zabarwienie moczu, problemy ze wzrokiem, – zwaną także chorobą z Lyme. Jest to choroba wielonarządowa, szczególnie niebezpieczna dla psów. Może mieć przebieg przewlekły lub ostry, a diagnostykę utrudnia fakt, że objawy zależą od rodzaju krętka, którego nosicielem był kleszcz. Do typowych objawów boreliozy u zwierząt domowych zaliczamy: zmiany skórne, problemy z poruszaniem się (choroba atakuje stawy), brak apetytu i ogólną apatię. Bardzo często obserwuje się utrudnione oddawanie moczu (spowodowane dysfunkcją nerek). Uwaga! Nieleczona borelioza jest chorobą śmiertelną!Erlichioza – bardzo groźna i często występująca choroba odkleszczowa, która ma ostry przebieg trwający nawet do 3 tygodni. Objawia się apatią, gorączką, brakiem apetytu, krwawieniem z nosa, powiększonymi węzłami chłonnymi oraz wymiotami. Pies zaczyna również szybko tracić na wadze i nie przejawia ochoty do żadnej – z tą chorobą jest spory problem, ponieważ zwykle u psów przebiega ona bezobjawowo. Nie jest śmiertelna, ale w dłuższej perspektywie może doprowadzić do wyniszczenia organizmu. U niektórych czworonogów obserwowane jest ogólne osłabienie, brak apetytu, powiększenie śledziony i węzłów może zdradzać obecność kleszcza w jego ciele również wtedy, gdy pasożyt nie był nosicielem patogenów chorobotwórczych. Objawy są bardzo podobne do tych, jakie towarzyszą czworonogom zainfekowanym przez pchły czy inne robaki. Pojawia się apatia, pies odmawia przyjmowania pokarmów, unika kontaktu z człowiekiem, intensywnie wydrapuje a nawet gryzie miejsce wczepienia kleszcza, w efekcie czego pojawiają się brzydkie zmiany robić?Zdecydowanie najlepsza jest profilaktyka. Każdy właściciel powinien skrupulatnie dopełniać obowiązku każdorazowego obejrzenia skóry psa po spacerze. Nie ma tutaj znaczenia, że pupil pobiegał tylko po okolicznej łące czy przydomowym ogródku. Wbrew obiegowej opinii kleszcza można „złapać” nie tylko w psią skórę szczególną uwagę zwracamy na nagie (pozbawione sierści) fragmenty ciała, czyli:wewnętrzne strony uszu, okolice odbytu i genitaliów, pysk, nos. W przeglądzie sierści można sobie pomóc grzebieniem, po kolei odsłaniając skórę na kolejnych częściach ciała pupila. Owszem, jest to czasochłonne i żmudne zajęcie, ale nikt nie powiedział, że posiadanie psa to same znaleziony: co teraz?W momencie odkrycia obecności kleszcza w skórze psa, należy działać natychmiast. Pamiętajmy o zasadzie 24 godzin. Przyjmuje się, że po upływie doby od wczepienia pasożyta, drastycznie wzrasta ryzyko zainfekowania organizmu chorobą odkleszczową. Wcale nie trzeba natomiast od razu biec do usunięciem kleszcza z psiej skóry poradzi sobie każdy właściciel, o ile ma do dyspozycji odpowiednie przyrządy. Konkretnie Kick The Tick. Jest to specjalny przyrząd wyposażony w dwie końcówki (mniejsza do wyciągania nimfy/larwy, większa do dorosłego kleszcza), który pozwala łatwo wyjąć pasożyta bez ryzyka, że jakaś jego część zostanie w ciele psa. Pod tym względem Kick The Tick jest znacznie lepszym wyborem niż chociażby nie wolno smarować tłuszczem czy traktować wysoką temperaturą. Takie działanie drażni pasożyta i powoduje, że zaczyna on wydzielać coraz więcej śliny będącej nośnikiem neurotoksyn oraz zarazków. Jeśli pies jest bardzo wrażliwy i ruchliwy, warto zaopatrzyć się w zestaw Kick The Tick expert, w którego skład wchodzi także środek zamrażający. Jego użycie powoduje również zmniejszenie ryzyka rozerwania pasożyta. Prawidłowa procedura usunięcia kleszcza u psa przebiega następująco:Zakładamy rękawiczki ochronne, odsłaniamy sierść w miejscu wczepienia i aplikujemy środek zamrażający z zestawu Kick The Tick po użyciu środka sięgamy po przyrząd do usuwania kleszczy, chwytamy odpowiednią końcówką pasożyta tuż przy skórze psa i energicznym ruchem ku górze wyciągamy wczepienia przemywamy preparatem kilka kolejnych tygodni należy również obserwować psa, który może zdradzać objawy choroby odkleszczowej (usunięcie pasożyta nie daje 100% pewności, że pies nie zachoruje).Zestaw Kick The Tick expert powinien być podstawowym wyposażeniem każdego właściciela psa. Zwłaszcza, że jest to produkt uniwersalny, który wykorzystamy także do usunięcia kleszcza z ciała człowieka.

Przez aktualizacja dnia 18:57 Najbardziej narażone na inwazję pasożytów wewnętrznych są młode psy, które nie mają jeszcze nabytej odporności, dlatego szczeniaki należy regularnie odrobaczać. Spora część psich robaków przenosi się między innymi z mlekiem matki – u dorosłego psa mogą nie dawać żadnych objawów klinicznych. Robaki u psa są zagrożeniem nie tylko dla szczeniaków, niektóre mogą też zarażać ludzi. Robaki u psów - najczęściej spotykane pasożyty wewnętrzne Wyróżniamy kilka rodzajów robaków u psa. Pies może zarazić się nimi na kilka różnych sposobów. Najczęściej jednak odbywa się to drogą pokarmową, poprzez spożycie czegoś (np. na spacerze), na czym bytują larwy lub zostały złożone jaja robaków. Płazińce, czyli robaki płaskie, to spłaszczone bezkręgowce, które mogą osiągać od kilku milimetrów aż do kilkunastu metrów. Posiadają tak zwane narządy czepne, czyli przyssawki, bruzdy i haki, które pomagają im zahaczyć się o narządy właściciela. Najczęściej atakującymi organizm psa płazińcami są przywry i tasiemce. Przywry Przywry mają jednolite, stożkowate lub listkowate ciało i osiągają długość nawet 1,3 cm. Przyczepiają się w organizmie psa za pomocą przyssawek. Wywołują takie choroby jak alarioza (wywołana przez przywrę atakującą jelito cienkie, którą pies może zarazić się po zjedzeniu kijanki, żaby albo ślimaka – charakteryzuje ją brak objawów klinicznych) oraz opistorchoza atakująca przewody żółciowe i trzustkę, przenosząca się poprzez zjedzenie ryby. Tasiemce Tasiemce mają segmentowane, płaskie ciało, w którym można wyróżnić główkę, szyjkę i strobilę, czyli prążki poprzeczne ciała. Niektóre dorastają nawet do 5 m długości. Tasiemce nie mają układu pokarmowego, wchłaniają pokarm z jelita całą powierzchnią ciała. Przyczepiają się do błony śluzowej jelita cienkiego, doprowadzając tym samym do jej uszkodzenia, co upośledza proces wchłaniania i trawienia pokarmu. Niektóre rodzaje tasiemców u psa osiedlają się w innych narządach, na przykład wątrobie czy mózgu. Do zarażenia dochodzi po spożyciu dotychczasowego żywiciela lub jego narządów, w których znajdują się larwy tasiemca. Niektóre gatunki tasiemca są też groźne dla człowieka. Nicienie u psa (obleńce) Obleńce to robaki u psa o wydłużonym, obłym kształcie. Zazwyczaj są nitkowate i nie wyróżniamy na ich ciele segmentów. Najpopularniejszym przykładem obleńców są nicienie. Mają kształt walcowaty, długi i cienki, mogą osiągać nawet 1m długości. Nicienie powodują u psa wiele chorób. Najczęstszą ich odmianą są glisty psie (Toxocara canis), które osiedlają się w jelicie cienkim. Samiec osiąga długość do 13 cm, a samica do 20 cm. Ich jaja są wydalane wraz z kałem. Co ciekawe, wydalone mogą przeżyć wiele lat, aż nie dostaną się do organizmu żywiciela ostatecznego, czyli psa albo kota. Szczeniaki mogą się nimi zarazić przez mleko matki, dlatego zaleca się ich regularnie odrobaczanie. Mogą przenosić się na ludzi, ale człowiek nie jest dla nich sprzyjającym środowiskiem. Glista psia Jak zostało wspomniane, glista psia to nicień. Te białe robaki u psa bytują w jelicie cienkim. Objawy inwazji glist mogą być różne. Szczególnie źle przechodzą chorobę szczenięta, u których występują brak apetytu, biegunka lub zaparcia i wymioty. U osesków pasożyt wywołuje ponadto silne bóle brzucha, dlatego zarobaczone szczenię piszczy. Glistnica może doprowadzić do zahamowania wzrostu szczenięcia, spadku masy ciała, niedokrwistości, krzywicy, obniżenia odporności. Zarobaczone psy są apatyczne, a ich sierść jest matowa. U szczeniąt można zauważyć wydęte brzuszki. Ponieważ glista psia przemieszcza się też drogami oddechowymi, zdarzają się takie objawy jak kaszel, duszności, wyciek z nosa. Duża liczba pasożytów może doprowadzić do niedrożności jelit, a nawet ich perforacji. U ludzi zarażenie kocią lub psią glistą może wywołać toksokarozę. Psia glista ©Shutterstock Tęgoryjce W jelicie cienkim psa bytować mogą także tęgoryjce. Żywią się one krwią pobieraną ze ścianek jelita. Larwy pasożyta bytują w glebie. Dostają się do organizmu psa poprzez zjedzenie, ale niekiedy również poprzez skórę. Wnikają wówczas do krwiobiegu, a następnie wędrują do oskrzeli, skąd poprzez tchawicę i krtań dostają się do gardła, a po połknięciu – do jelita. Mało intensywna inwazja tego pasożyta przebiega bezobjawowo, ale przy inwazji nasilonej występuje silna niedokrwistość. Leczenie jest trudne ze względu na występowanie larw drzemiących, na które środki przeciwpasożytnicze nie działają. Wiciowce Psy częstokroć narażone są na zakażenie niewielkim pierwotniakiem z grupy wiciowców – lamblią. Wywołuje ona chorobę zwaną lambliozą lub giardiozą. Lamblia ma bardzo charakterystyczny kształt – pod mikroskopem wygląda niczym maska karnawałowa. Pies może zarazić się pasożytem pijąc wodę z kałuży czy mając kontakt z odchodami. Zarażenie lambliozą daje szereg objawów, jak biegunka, gorączka, wymioty, zmiany skórne. Robaki u psa - objawy Podstawą diagnostyki zarobaczonego psa jest badanie kału. Rzadko robaki w kale psa są widoczne gołym okiem. Niemniej zarobaczony pies może dawać szereg objawów, które wskazują na zakażenie robakami: wymioty i biegunki z możliwą krwią, apatia, ciężki oddech, wychudzenie, wahania apetytu, podrażnienia dookoła odbytu. Niestety rodzajów robaków u psa jest bardzo dużo, a inwazja wielu z nich może przebiegać całkowicie bezobjawowo, dopóki nie jest w zaawansowanym stadium. Dlatego tak ważne są okresowe badania kału i krwi. Przywry obecne w psim organizmie mogą prowadzić do powstawania torbieli, rozrostu nabłonka i zapalenia ścian przewodów. Nieleczona inwazja prowadzi do wychudzenia, zaburzeń gastrycznych, niedokrwistości, żółtaczki, powiększenia i niewydolności wątroby. Utrata apetytu jest jednym z objawów zarobaczenia ©Shutterstock Objawy tasiemczycy u psa Objawami inwazji tasiemca u psa są objawy ze strony układu pokarmowego, takie jak biegunki czy zaparcia. Wskaźnikiem może być też wychudzenie lub zahamowanie wzrostu oraz obniżenie jakości sierści ze względu na niedostarczanie organizmowi odpowiedniej ilości składników odżywczych. Czasem pojawiają się drgawki, a nawet ataki padaczkowe, otępienie i niepokój. Powszechnym symptomem jest świąd i zapalenie okolic odbytu, które skutkuje charakterystycznym szorowaniem tylnej części ciała o podłoże (tzw. saneczkowanie-link). Czasem widać człony tasiemca w kale albo na sierści wokół odbytu. Bywa, że w kale pojawia się śluz. W skrajnych przypadkach tasiemiec może powodować zamknięcie światła jelita. Objawy obecności psiej glisty Głównym objawem zakażenia glistami psimi są objawy ze strony układu pokarmowego, ponieważ glisty żerują w jelicie cienkim. Będą to wymioty, utrata apetytu, a także biegunka i zaparcia. Inne charakterystyczne dla zakażenia glistami objawy to: kaszel, wyciek z nosa i duszności. Pies może chudnąć, będzie apatyczny, może zapaść na anemię. Gdy glista atakuje małe zwierzęta, potrafi zahamować im wzrost. Leczenie pasożytów u psa Robaki u psa leczymy farmakologicznie. Konieczne jest przeprowadzenie badania kału, aby lekarz weterynarii mógł odpowiednio dobrać leki. Czasem uzupełniająco może zalecić też badanie krwi. Odrobaczanie profilaktyczne jest zasadne tylko w kilku przypadkach, gdy: • zwierzak jest wychodzący i zachodzi ryzyko, że przeniesie pasożyty z zewnątrz na ludzi mieszkających w domu, • w przypadku podróży zagranicznych do niektórych krajów, • u szczeniąt. W innych przypadkach, gdy podejrzewamy inwazję pasożytów, należy w pierwszej kolejności wykonać badanie kału, które potwierdzi, czy i z jakim rodzajem pasożytów mamy do czynienia. Warto regularnie wykonywać badania kału, aby móc odpowiednio wcześnie zareagować.

Odrobaczanie psa Robaki u psa należą do pasożytów wewnętrznych. Należy przypomnieć, co właściwie oznacza ten termin: pasożytnictwo jest formą współżycia organizmów, w których uczestniczy pasożyt i jego żywiciel. Pasożyt jest zwykle mniejszych rozmiarów, wykorzystuje organizm żywiciela jako środowisko życia i źródło pożywienia. Pasożyty mogą być wewnętrzne (endopasożyty), ich miejsce bytowania znajduje się wewnątrz organizmu, lub też zewnętrzne (ektopasożyty), bytujące na powłokach zewnętrznych ciała, zwykle na skórze i jej wytworach. Pasożyty oddziałują na organizm żywiciela niekorzystnie, chorobotwórczo. Rozróżniamy żywiciela ostatecznego, w którym pasożyt osiąga dojrzałość płciową i rozmnaża się płciowo oraz żywiciela pośredniego, w którym występują postaci larwalne pasożyta, i w którym pasożyt może rozmnażać się bezpłciowo. W cyklach rozwojowych może występować więcej niż jeden żywiciel pośredni. Żywiciel pośredni nie jest niezbędny dla wszystkich pasożytów, wówczas cykl rozwojowy jest prosty, z udziałem tylko jednego żywiciela. W cyklu prostym rozmnażanie płciowe ma miejsce w żywicielu, a wydalane do środowiska postacie nieinwazyjne (jaja, cysty, larwy) przekształcają się w postacie inwazyjne. W cyklu złożonym zwykle uczestniczy jeden żywiciel pośredni, czasami jest ich więcej. U niektórych pasożytów występują również żywiciele parateniczni (rezerwowi, przypadkowi), nie są oni niezbędni do zamknięcia cyklu, ale sprzyjają rozprzestrzenianiu się pasożytów w środowisku. Zarażenie żywiciela przez pasożyty określa się terminem inwazja. W przebiegu inwazji rozróżnia się dwa okresy: prepatentny, patentny. Okres prepatentny, czyli utajony, to czas od wniknięcia pasożyta do żywiciela do momentu osiągnięcia przez niego dojrzałości płciowej i rozpoczęcia rozmnażania się. Okres patentny, czyli jawny, to czas od osiągnięcia przez pasożyta dojrzałości płciowej do momentu śmierci pasożyta lub żywiciela. W tym okresie dochodzi do wydalania postaci rozwojowych pasożytów (jaja, larwy, cysty, oocysty itp.). Nie ma związku pomiędzy występowaniem objawów a stadium inwazji, do wystąpienia objawów może dojść już wkrótce po zarażeniu. Możliwe jest ponowne zakażenie pasożytem żywiciela, u którego już bytują osobniki z tego gatunku. Sytuacja taka nazywana jest to superinwazją. Może także dojść do ponownego zarażenia zwierzęcia już po usunięciu poprzednich pasożytów, jest to tzw. reinwazja. Do zarażenia najczęściej dochodzi drogą pokarmową, możliwe jest jednak zarażenie śródmaciczne, laktogenne (poprzez mleko podczas ssania matki) czy też poprzez skórę. Pasożyty mające znaczenie dla zdrowia ludzi i zwierząt w umiarkowanej strefie klimatycznej należą do trzech typów: robaki płaskie, robaki obłe, stawonogi. W artykule przybliżę Ci drogi Czytelniku temat robaków płaskich i obłych, oraz sposoby odrobaczania psa. Robaki u psaPrzywra u psaTasiemiec u psaNicienie u psówGlistnica u psaTęgoryjczyca u psaWłosogłówczyca u psówWęgorczyca u psaAngiostrongyloza u psaDirofilarioza u psaOdrobaczanie psaOdrobaczanie psa – nicienieOdrobaczanie psa – nicień sercowy Dirofilaria immitisOdrobaczanie psa – tasiemceSchemat odrobaczenia dorosłego psaGrupa ryzyka AGrupa ryzyka BGrupa ryzyka CGrupa ryzyka D Robaki u psa Robaki płaskie (płazińce) to bezkręgowce spłaszczone grzbietowo–brzusznie, osiągające długość od kilku milimetrów do ponad kilkunastu metrów. Wśród robaków płaskich tylko wirki to zwierzęta wolnożyjące, pozostałe są organizmami pasożytniczymi. U niektórych robaków płaskich ciało jest segmentowane. Postaci pasożytnicze posiadają narządy czepne, takie jak przyssawki, bruzdy czy haki, umożliwiające przytwierdzenie się do tkanek żywiciela. Do robaków płaskich zaliczamy między innymi przywry oraz tasiemce. Przywry mają lancetowate, listkowate lub stożkowate, niesegmentowane ciało o długości od 0,2 do 130 mm. Narządy czepne to przyssawki. Przywry, z jednym wyjątkiem (rodzina Schistosomatidae), są hermafrodytyczne. Tasiemce mają ciało spłaszczone grzbietowo-brzusznie, segmentowane, z podziałem na główkę, szyjkę i strobilę. Postacie dojrzałe pozbawione są przewodu pokarmowego, odżywiają się treścią jelita wchłaniając pokarm całą powierzchnią ciała. Większość tasiemców jest zwierzętami obupłciowymi (hermafrodytami). Robaki obłe (obleńce) to zwierzęta o ciele wydłużonym, obłym, niesegmentowanym, często nitkowatym. Są one rozdzielnopłciowe. Większość obleńców pasożytujących u ludzi i zwierząt należy do nicieni. Przywra u psa Badanie parazytologiczne Alarioza u psa Wywołana jest przez przywrę Alaria alata, osiągającą długość 2-6 mm. Pies oraz lis i kot są jej żywicielami ostatecznymi. Cykl rozwojowy Pierwszym żywicielem pośrednim jest ślimak z rodzaju Planorbis (zatoczki), drugim są kijanki i żaby. Przywry te bytują w jelicie cienkim żywiciela ostatecznego. Psy zarażają się zjadając kijanki i żaby. Objawy kliniczne Inwazji nie towarzyszą zwykle żadne objawy chorobowe, przywra ta uważana jest za niepatogenną. W rozpoznawaniu przydatne jest badanie kału, ponieważ mogą w nim pojawić się jaja tych pasożytów. W leczenie stosuje się środki przeciwpasożytnicze, na przykład zawierające prazikwantel. Opistorchoza u psa Przywry z rodziny Opistorchiidae to płaskie, owalne lub wrzecionowate pasożyty przewodów żółciowych i trzustkowych ssaków, ptaków i gadów, a także psów. Cykl rozwojowy W cyklu życiowym uczestniczy dwóch żywicieli pośrednich, ślimaki słodkowodne z rodzaju Bithynia i ryby, najczęściej z rodziny karpiowatych. Jaja wydalone z kałem psa lub innego żywiciela ostatecznego po dostaniu się do wody zjadane są przez ślimaka, gdzie z jaja wylęga się larwa. Opuszcza ona ciało ślimaka i pływając w wodzie poszukuje drugiego żywiciela pośredniego. Larwa atakuje rybę aktywnie, przedostając się poprzez jej skórę do mięśni, gdzie przekształca się w metacerkarie. Te po zjedzeniu przez żywiciela ostatecznego uwalniają się w jego przewodzie pokarmowym i wędrują do przewodów żółciowych lub trzustki. Okres prepatentny inwazji wynosi 3-4 tygodnie, natomiast okres patentny trwa lata. Patogeneza Obecność przywr w przewodach żółciowych może prowadzić do: powstawania torbieli, rozrostu nabłonka, zapalenia ścian przewodów. Objawy kliniczne Inwazje o małej intensywności zwykle przebiegają bezobjawowo, jednak intensywna i dłużej trwająca inwazja prowadzi do: wychudzenia, zaburzeń gastrycznych, niedokrwistości, żółtaczki, powiększenia wątroby i jej poważnej niewydolności. W rozpoznawaniu pomocna jest badanie kału. Do leczeniu zaleca się środki przeciwpasożytnicze z prazikwantelem. Zapobieganie polega na wykluczeniu z diety surowych lub niedogotowanych ryb. Tasiemiec u psa Tasiemiec dipylidium caninum | źródło: wikipedia Tasiemce pasożytujące u psów to: należące do rodzaju Dipilidiidae: Dipylidium caninum, do rodzaju Taenia: Taenia hydatigena, Taenia pisiformis, Taenia ovis, Taenia serrialis, Taenia multiceps należące do rodzaju Echinococcus: Echinococcus granulosus, Echinococcus multiocularis. Do zarażenia tasiemcami dochodzi poprzez zjedzenie żywicieli pośrednich lub ich narządów zawierających larwy, na przykład w wyniku skarmiania psów surowym mięsem czy odpadkami poubojowymi. W Polsce dość częste jest występowanie Dipylidium caninum, co wynika z z powszechności występowania pcheł i wszołów w środowisku. Jaja wydalane przez zwierzęta mięsożerne dość szybko giną w środowisku, jednak w sprzyjających warunkach mogą nawet przezimować. Tasiemce bytują w jelitach cienkich przyczepiając się do błony śluzowej narządami czepnymi (przyssawaki, haki). Doprowadzają więc do uszkodzenia mechanicznego błony śluzowej jelita, utrudniając trawienie pokarmu i wchłanianie substancji odżywczych. Duże tasiemce mogą nawet zaczopować światło jelita i doprowadzić do poważnej niedrożności. Ponadto tasiemce odjadają żywiciela z substancji odżywczych, a ich toksyczne metabolity mogą wywoływać zaburzenia neurologiczne. Tasiemce są zdolne przeżyć w żywicielu nawet przez kilka lat. Wśród objawów klinicznych obecne są zaburzenia czynności układu pokarmowego, takie jak biegunki czy zaparcia. Obecne może być wychudzenie lub zahamowanie wzrostu u młodych zwierząt. Często dochodzi do pogorszenia jakości okrywy włosowej, sierść jest nastroszona i matowa. Czasami mogą wystąpić: drgawki, otępienie, niepokój i podniecenie. W przypadku inwazji Dipylidium caninum wydostające się z odbytu człony mogą być przyczyną świądu i zapalenia okolicy odbytu, wówczas pies może saneczkować czyli pocierać tylną częścią ciała o podłoże. W rozpoznawaniu inwazji tasiemców pomocne są badania kału metodą flotacji oraz sedymentacji, w których poszukuje się jaj i członów pasożytów. Możliwe jest ponadto dostrzeżenie członów tasiemca w kale lub na sierści wokół odbytu. W zwalczaniu stosuje się preparaty odrobaczające zawierające: prazikwantel, epsiprantel, nitroskanat. Zapobieganie polega na wykluczeniu z diety surowego mięsa i ryb oraz odpadów poubojowych, a także regularne stosowanie preparatów przeciwpchelnych. Ważne jest, że człowiek może być żywicielem pośrednim dla tasiemców Echinococcus granulosus i Echinococcus multiocularis. Człowiek może być żywicielem pośrednim dla tasiemców Tasiemiecce z rodzaju Dipilidiidae – Dipylidium caninum Tasiemce tego gatunku to niebezpieczne pasożyty osiągające do 80 cm długości. Zaopatrzone są w cztery przyssawki i ryjek uzbrojony w haki, którymi utrzymują się w jelicie cienkim, w którym bytują. Końcowe człony o kształcie pestek dyni po oderwaniu się od strobili mają możliwość ruchu. Wydostają się one biernie wraz z kałem lub aktywnie przez odbyt. Poza żywicielem rozpadają się na torebki zawierające pakiety kilku do kilkudziesięciu jaj, w których znajdują się onkosfery zaopatrzone w 3 pary haków. Onkosfery są zjadane przez larwy pcheł lub wszoły, będące żywicielami pośrednimi tasiemca. Żywicielem ostatecznym jest pies, kot i lis, które to zarażają się zjadając pchły lub wszoły. Okres prepatentny wynosi dwa-trzy tygodnie, natomiast patentny około roku. Objawy kliniczne U psów inwazja zwykle przebiega bezobjawowo lub też objawy są o małym nasileniu. Obecny może być świąd odbytu związany z wypełzającymi członami, co jest przyczyną ocierania się przez psa o podłoże. Może także dojść do objawów ze strony układu pokarmowego i zaburzenia jego pracy przejawiającej się wymiotami czy biegunką. Z czasem może dojść do pogorszenia jakości sierści czy lekkiego wychudzenia. W rozpoznawaniu pomocne jest badanie kału oraz uwidocznienie członów tasiemca na okrywie włosowej. Czasem może dojść do przypadkowego zarażenia Dipylidium caninum człowieka, przede wszystkim narażone są dzieci. Po przypadkowym zjedzeniu pchły lub wszoła z larwą dochodzi u człowieka do rozwoju tasiemca. Możliwe objawy inwazji tasiemce u dzieci to: bóle brzucha, zaburzenia snu, utrata apetytu, nadmierna ruchliwość. Na bieliźnie łatwo jest znaleźć człony tasiemca. Podstawowym działaniem zabezpieczającym człowieka przed inwazją jest: przestrzegania higieny osobistej, częste mycie rąk, zwalczanie pcheł u psów i kotów, odkażanie środowiska, w którym przebywały zapchlone zwierzęta. Należy mieć na uwadze, że poczwarki pcheł w kokonie mogą przetrwać w szparach w podłodze, w dywanach czy wykładzinie nawet do sześciu miesięcy. Ta forma rozwojowa pchły jest niewrażliwa na środki pasożytobójcze, jest więc główną przyczyną nawrotów inwazji pcheł u psów i kotów. Dlatego ważne jest częste, nawet codzienne, odkurzanie pomieszczeń oraz kojców i posłań zwierząt. Pomocne mogą być preparaty w aerozolu zawierające dimeticon (preparat Flee) do stosowania w pomieszczeniach narażonych na występowanie pcheł. Bardzo ważne jest regularne stosowanie u zwierząt środków owadobójczych, w odstępach zalecany przez producenta danego preparatu. Mogą to być preparaty w aerozolu, pipetach spot – on czy też tabletki na pchły. Tasiemce z rodzaju Taenia Należą tutaj: Taenia hydatigena, Taenia pisiformis, Taenia multiceps. Inwazja tasiemców z rodzaju Taenia rzadko wywołuje objawy chorobowe u psów. Nasilona inwazja może być przyczyną zaburzeń gastrycznych oraz gorszej jakości sierści. Psy zarażają się tasiemcami zjadając tkanki czy narządy wewnętrzne żywicieli pośrednich, w których znajdują się larwy tasiemca. Żywiciele pośredni zarażają się zjadając wydalane z kałem jaja. Człowiek może zarazić się wieloma gatunkami tasiemców połykając inwazyjne jaja. W zapobieganiu ważne jest unikanie dostępu psów do żywicieli pośrednich i nie karmienie surowym mięsem i odpadkami poubojowymi. W diagnozowaniu inwazji pomocne są badania kału. Ponadto właściciel może zauważyć przyklejone do sierści człony tasiemca. W leczeniu stosuje się odpowiednie preparaty przeciwrobacze w dawce i odstępach zaleconych przez lekarza weterynarii. Taenia hydatigena Osiągają 1-5m długości. Skoleks jest uzbrojony w 4 przyssawki i 2 wieńce haków. Żywiciel ostateczny to: pies, kot, lis. Żywicielami pośrednimi są: owce, bydło, świnie. Onkosfery z przewodu pokarmowego żywicieli pośrednich dostają się wraz z krwią do wątroby gdzie się osiedlają tworząc wągry, czyli pęcherze wielkości jaja kurzego wypełnione płynem, w których wnętrzu jest widoczny duży skoleks na cienkiej szyjce. Żywiciel ostateczny zaraża się zjadając narządy wewnętrzne wraz z wągrami. Okres prepatentny wynosi 7-10 tygodni, patentny to 2- 5 lat. Taenia pisiformis Tasiemce o długości od 0,5 do 2 metrów. Skoleks także posiada przyssawki i haki. Żywicielem ostatecznym jest: pies, kot, lis. Żywicielami pośrednimi: króliki, zające, szczury, myszy. U żywiciela pośredniego po zjedzeniu członów tasiemca wypełnionych jajami dochodzi do uwolnienia larw i ich migracji do wątroby. Osiedlają się w postaci wągrów w wątrobie, na krezce, sieci i czasami opłucnej. Żywiciel ostateczny zaraża się zjadając żywiciela pośredniego lub jego narządy z wągrami. Okres prepatentny inwazji wynosi 6-8 tygodni, patentny trwa około 2- 5 lat. Taenia multiceps Tasiemiec ten osiąga do metra długości. Na skoleksie ma 2 wieńce haków. Żywiciel ostateczny to: pies, kot, lis. Żywiciel pośredni to głównie: małe przeżuwacze (owce, kozy), bydło, dzikie przeżuwacze, niekiedy człowiek. Larwy po zjedzeniu przez żywiciela pośredniego wędrują wraz z krwią do narządów, ostatecznie osiedlając się u podstawy mózgu, gdzie tworzą wypełniony płynem pęcherz zawierający do kilkuset skoleksów. Okres prepatentny wynosi 4-6 tygodni, patentny kilka lat. Taenia ovis Żywicielem ostatecznym jest pies, pośrednim owce. Larwa u owiec osiedla się w mięśniach szkieletowych oraz mięśniu sercowym. Taenia serialis Żywicielem pośrednim są króliki, u których larwa osiedla się w tkance podskórnej lub w narządach wewnętrznych. Sporadycznie także człowiek może być żywicielem pośrednim po połknięciu jaj z zanieczyszczoną psimi odchodami wodą lub żywnością. Tasiemce z rodzaju Echinococcus Należą do nich: Echinococcus granulosus, Echinococcus multiocularis. Echinococcus granulosus Bardzo małe tasiemce (2- 6 mm długości) posiadające 32 wieńce haków. Żywicielem ostatecznym jest pies, u kota nie dochodzi do dojrzałości płciowej, z trudnością rozwija się u lisa. Bytuje w jelicie cienkim. Wydostające się z kałem jaja są źródłem inwazji dla żywicieli pośrednich, także ludzi. Jaja są inwazyjne już w momencie ich wydalenia wraz z kałem. Okres prepatentny wynosi 5-8 tygodni, patentny około pół roku. Żywiciele pośredni to: przeżuwacze, świnie, konie, człowiek. Do zarażenia dochodzi po zjedzeniu jaj, na przykład za pośrednictwem brudnych rąk czy zanieczyszczonej wody lub żywności. Z jaj tasiemca po zjedzeniu przez żywiciela pośredniego dochodzi do uwolnienia larw, które wraz z krwią są roznoszone po całym organizmie. Larwy osiedlają się głównie w wątrobie i płucach i przekształcają w jednojamowe pęcherze wypełnione płynem. Pęcherze wraz ze wzrostem zajmują coraz większą przestrzeń, wywołując zanik narządów, które go otaczają. W organizmie człowieka pęcherze zwykle znajdują się w wątrobie. Pęcherze u ludzi rozwijają się przez wiele lat i w związku z tym osiągają duże rozmiary, wywołując ucisk na sąsiednie narządy. Przez długi czas zakażenie jest bezobjawowe. W Polsce bąblowica jest rzeczywistym zagrożeniem, szczególnie na terenach wiejskich. Tasiemiec bąblowiec jest bardzo niebezpieczny dla człowieka Echinococcus multiocularis Małe tasiemce (1-3mm długości) o strobili złożonej z zaledwie 3-4 członów. Na skoleksie znajdują się 2 wieńce haków. Żywiciel ostateczny to głównie lis, ale sporadycznie zdarza się także u psa czy kota. U psa bytuje w jelicie cienkim. Zwierzęta mięsożerne zarażają się zjadając żywicieli pośrednich lub ich narządy z pęcherzami. U żywiciela ostatecznego inwazja ma przebieg bezobjawowy. Okres prepatentny inwazji wynosi 4-5 tygodni, okres patentny około pół roku. Żywicielami pośrednimi są drobne ssaki – gryzonie: nornik, nornica, piżmak, karczownik. Wydalone jaja są zjadane przez drobne ssaki. Larwy wraz z krwią dostają się do wątroby, gdzie przybierają postać tworu o konsystencji chrząstki z pęcherzami wypełnionymi płynem i skoleksami. Larwy drogą naczyń chłonnych mogą dawać przerzuty do różnych narządów. Nieswoistym żywicielem pośrednim może stać się także człowiek, u którego larwy osiedlają się w wątrobie. Do zarażenia dochodzi po spożyciu zanieczyszczonej jajami tasiemca wody, żywności, gleby czy też za pośrednictwem brudnych rąk. Tasiemiec ten wywołuje u ludzi groźną chorobę, bąblowicę wielojamową. Choroba ta nieleczona cechuje się ponad 90% śmiertelnością. Pęcherze alweolarne u ludzi stale się rozrastają i naciekają okoliczne tkanki na podobieństwo nowotworu złośliwego, mogą także dawać przerzuty. Okres inkubacji choroby u ludzi jest długi, nawet przez 5-15 lat inwazja może mieć przebieg bezobjawowy. Leczenie u ludzi echinokokozy alweolarnej jest bardzo trudne, a choroba może nawet doprowadzić do śmierci. Bezpośrednim źródłem inwazji dla ludzi często jest pies lub kot. Należy skrupulatnie przestrzegać zasad higieny i systematycznie odrobaczać kota i psa zwierzęta. Ważne jest także unikanie karmienia zwierząt surowym lub niedogotowanym mięsem i podrobami. Nicienie u psów Pasożytujące u psów nicienie należą do kilku rodzajów i gatunków. Kształt nicieni jest walcowaty lub nitkowaty, osiągają one długość od 1 mm do 1 m. Nicienie mogą wywoływać u psów: glistnicę, tęgoryjczycę, włosogłówczycę, angiostrongylozę, dirofilariozę skórną i sercową. Glistnica u psa Glista psia toxocara canis | źródło: wikipedia Glisty należą do największej i najbardziej rozpowszechnionej grupy nicieni pasożytujących w układzie pokarmowym zwierząt. Psy są żywicielami ostatecznymi dla glist Toxocara canis i Toxascaris leonina. Toxocara canis to białe robaki lub białożółte nicienie. Samce są długości 10 – 13 cm, samice 12cm – 19 cm. Samce Toxascaris leonina mają długość 4 – 6 cm, samice do 10 cm. Glisty te bytują w jelicie cienkim. Samice glist cechuje duża płodność, dlatego też dochodzi do intensywnego zanieczyszczenia środowiska jajami wydalanymi wraz z kałem. W sprzyjających warunkach jaja glist mogą przeżyć w środowisku nawet wiele lat, są bowiem otoczone grubą skorupką. Inwazyjne jaja glist mogą być zjedzone przez żywiciela ostatecznego (zwierzęta mięsożerne), ale również przez żywicieli nieswoistych (ssaki, ptaki i bezkręgowce, na przykład dżdżownice). W tkankach żywicieli nieswoistych otorbione larwy przeżywają wiele lat. Cykl rozwojowy glist Jaja Toxocara canis wydalane są wraz z kałem. W odpowiednich warunkach przekształcają się one w larwy inwazyjne. Temperatury niższe niż minus 10°C oraz wyższe od 45°C powodują zabicie jaj. Rozwój jaj w środowisku do stadium inwazyjnego trwa od 3 do 4 tygodni. Inwazyjne jaja glist mogą być zjedzone przez psy i koty, ale również przez inne zwierzęta: ssaki, ptaki czy bezkręgowce, są to żywiciele przypadkowi (parateniczni), w ich tkankach otorbione larwy przeżywają wiele lat. U młodych psów po zjedzeniu jaj z larwami lub żywicieli przypadkowych, w których tkankach znajdują się larwy, dochodzi do wędrówki larw poprzez naczynia krwionośne jelit do wątroby, serca oraz płuc. Z płuc larwy wędrują do oskrzeli i tchawicy skąd po połknięciu ponownie dostają się do jelita cienkiego, gdzie osiedlają się i dojrzewają płciowo. Okres prepatentny wynosi około 28-30 dni. U starszych psów larwy po osiągnięciu serca wraz z krwią transportowane są do różnych narządów (okolica okołonerkowa, macica, gruczoł mlekowy, tkanka międzymięśniowa, wątroba, mózg itp.), gdzie się otarbiają i zachowują żywotność przez wiele lat. Larwy mogą opuszczać miejsce, w którym są otorbione w trakcie zmian hormonalnych (ciąża, cieczka) czy też osłabienia odporności. Część z tych larw może ponownie trafić do układu krążenia, płuc, oskrzeli i tchawicy, a po połknięciu dostać się do jelit, dojrzeć płciowo i rozmnażać. U ciężarnych suk larwy uwolnione pod wpływem zmian hormonalnych wnikają do wątroby płodów, a po urodzeniu się szczeniąt dochodzi do dalszej wędrówki i rozwoju glist. Zarażenie tą drogą jest powszechne, co wynika z dużej kumulacji larw w organizmie suki oraz możliwości sukcesywnego uwalniania larw w czasie kolejnych ciąż, nawet po jednorazowej inwazji. Uwolnione larwy docierają również do gruczołu mlekowego i wraz z mlekiem powodują zarażenie szczeniąt, jest to zarażenie laktogenne. Zarażone szczenięta wydalają z kałem larwy, które mogą również być przyczyną ponownego zarażenia suki osłabionej porodem i laktacją. Dlatego tak ważne jest regularne odrobaczanie szczeniąt. Rozwój glist Toxascaris leonina jest odmienny niż z rodzaju Toxocara. Wyklute ze zjedzonych jaj larwy nie odbywają wędrówki po organizmie, tylko bytują w jelicie, gdzie osiągają dojrzałość płciową. Okres prepatentny wynosi 7 – 10 tygodni. W przypadku zjedzenia jaj przez żywiciela nieswoistego wyklute larwy wędrują do jamy ciała i otarbiają się w tkankach otaczających jamę brzuszną żywiciela. Tacy przypadkowi żywiciele, na przykład gryzonie czy też inne małe ssaki stanowią również istotne źródło zakażenia dla psów. Patogeneza Larwy Toxocara spp. uszkadzają narządy mechanicznie podczas wędrówki, natomiast glisty w jelicie cienkim zaburzają jego motorykę i zwężają światło jelita. Przemieszczające się nicienie uszkadzają nabłonek jelit i wywołują stan zapalny błony śluzowej. Metabolity pasożytów wykazują działanie toksyczne i alergizujące. Objawy glistnicy u psa Objawy glistnicy u psa Nasilenie objawów klinicznych zależy od wieku zwierząt, intensywności i okresu inwazji. Najbardziej wrażliwe są młode zwierzęta, u nich inwazja glist wywołuje: spaczony lub utrata apetytu, wymioty, biegunkę ze śluzem lub zaparcia. U ssących szczeniąt T. canis wywołuje silny ból brzucha, co jest przyczyną ciągłego piszczenia i skomlenia. Dochodzi do: wychudzenia, zahamowania wzrostu, apatii, niedokrwistości, krzywicy. Sierść zwierząt jest matowa, nastroszona, przerzedzona i bez połysku. U szczeniąt widoczne jest rozdęcie i powiększenie brzucha oraz wzmożona perystaltyka jelit, szczególnie po karmieniu. Larwy T. canis podczas wędrówki przechodzą przez płuca, co może wywoływać zapalenie dróg oddechowych z objawami kaszlu, wycieku z nosa i duszności. Duża liczba pasożytów może spowodować niedrożność jelit, a nawet perforację ściany jelita lub zaczopowanie przewodów żółciowych, co prowadzi do śmierci. Również osłabienie odporności spowodowane inwazją i wtórne zakażenia wirusowe, bakteryjne czy grzybicze są przyczyną zgonu. Rozpoznawanie glistnicy polega na poszukiwaniu jaj w kale. W leczeniu stosuje się preparaty przeciwrobacze zawierające między innymi: związki pyrantelu, oksybendazol, flubendazol, mebendazol, febantel, selamektynę. Zapobieganie glistnicy jest trudne i wymaga rygorystycznego przestrzegania zasad higieny. Utrzymywanie czystości w hodowli może w znacznym stopniu ograniczyć inwazje glist. Człowiek może zarazić się jajami glisty psiej, jednak jest on żywicielem pośrednim, nie dochodzi do rozwoju pasożyta do postaci dojrzałej. Do zarażenia dochodzi drogą pokarmową, po spożyciu jaj. Źródłem jaj są: skażona gleba, woda, niemyte warzywa i owoce, brudne ręce. U człowieka rozwój glisty zatrzymuje się na stadium larwy, która trafia do narządów wewnętrznych (toksokaroza trzewna) lub gałki ocznej (toksokaroza oczna). Dlatego tak ważne jest sprzątanie odchodów po psie, co ogranicza zanieczyszczenie jajami środowiska. Sprzątanie odchodów po psie ogranicza zanieczyszczenie jajami środowiska Zawsze należy przestrzegać zasad higieny osobistej, myć ręce przed posiłkiem, po zabawie z obcymi zwierzętami, nie powinno się karmić dzieci na placach zabaw. Ważne jest także regularne odrobaczanie zwierząt zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii. Tęgoryjczyca u psa Tęgoryjec – ancylostoma tubaeforme | źródło: wikipedia Inwazja ta wywoływana jest przez tęgoryjce Ancylostoma caninum i Uncinaria stenocephala. Są to małe nicienie o długości od 5 do 21 mm, zasiedlające jelito cienkie. Tęgoryjce w torebce gębowej mają ząbki (Ancylostoma caninum) lub listewki tnące (Uncinaria stenocephala), za pomocą których przyczepiają się do ściany jelita cienkiego i pobierają krew. W Polsce tęgoryjce występują pospolicie. Cykl rozwojowy Cykl rozwojowy jest prosty, bez żywicieli pośrednich. Jaja wraz z kałem dostają się do gleby, gdzie w sprzyjających warunkach wykluwają się larwy. Larwy te po dwukrotnym linieniu staja się larwami III stadium, które zachowują zdolność do inwazji przez kilka miesięcy. Larwy po zjedzeniu przez psa przechodzą dalszy rozwój w gruczołach i świetle jelita cienkiego. Pasożyty dojrzewają płciowo i produkują jaja, które w kale psa pojawiają się od 14 do 17 dnia od zarażenia. Możliwa jest także aktywna inwazja larw przez skórę. Larwy wówczas dostają się do naczyń chłonnych i krwionośnych, a następnie wraz z krwią przez serce do płuc, gdzie po przebiciu ścian pęcherzyków płucnych wnikają do światła oskrzelików. Następnie oskrzelami wędrują do tchawicy i krtani, a po połknięciu trafiają do jelita, gdzie osiągają dojrzałość płciową. W tej postaci inwazji jaja są produkowane po około miesiącu od penetracji skóry. Zakażenie Ancylostoma caninum możliwe jest także śródmacicznie lub drogą laktogenną wraz z mlekiem matki. Okres prepatentny waha się więc w zależności od drogi inwazji i rodzaju pasożyta od 12 do 30 dni. Nie wszystkie larwy dojrzewają, niektóre z nich wnikają do mięśni lub ściany jelita i wchodzą w stan uśpienia. Larwy uśpione są aktywowane po pewnym czasie i migrują do jelita cienkiego (gdzie dojrzewają i rozmnażają się płciowo) lub do gruczołu sutkowego, skąd wraz z mlekiem zarażają szczenięta. Patogeneza Tęgoryjce przyczepiają się torebkami gębowymi do błony śluzowej, powodując jej uszkodzenie. Są one hematofagami i odżywiają się krwią, po nacięciu tkanek elementami tnącymi znajdującymi się w torebce gębowej (ząbki, listewki tnące). Objawy kliniczne Inwazje o małej intensywności zwykle przebiegają bezobjawowo. W przypadku intensywnych inwazji tęgoryjczyca może mieć postać: nadostrą, ostrą, przewlekłą, wtórną. Postać nadostra z reguły występuje u bardzo młodych szczeniąt w wyniku zarażenia śródmacicznego. Objawia się silną niedokrwistością często prowadzącą do śmierci. Szczenięta od drugiego tygodnia życia przejawiają poważne objawy: są apatyczne, błony śluzowe mają blady odcień, kał jest rzadki i wodnisty o ciemnym zabarwieniu. Rokowanie jest niepomyślne, niezbędna jest transfuzja krwi. Również w postaci ostrej dochodzi do rozwoju silnej niedokrwistości mogącej być przyczyną zgonu. W postaci przewlekłej niedokrwistość może nie występować lub być małego stopnia, postać wtórna jest rozwinięciem postaci przewlekłej u zwierząt utrzymywanych w złych warunkach, wyniszczonych, dochodzi wówczas do rozwoju silnej niedokrwistości. Rozpoznawanie tęgoryjczycy u psa polega na badaniu kału, w którym poszukuje się jaj pasożytów. W leczeniu stosuje się środki przeciwpasożytnicze takie jak: embonian pyrantelu, fenbendazol, selamektyna. Wyleczenie może czasami sprawiać problemy, ze względu na larwy drzemiące, na które nie działają rutynowe środki przeciwpasożytnicze. Po zwalczeniu dorosłych tęgoryjców z jelit aktywowane są larwy uśpione, odbywające wędrówkę do przewodu pokarmowego. Przy dużej ilości larw drzemiących trudno jest zwalczyć inwazję. W zapobieganiu ważne jest przestrzeganie zasad higieny oraz regularne badanie kału lub odrobaczanie zwierząt, szczególnie suk przeznaczonych do rozrodu. W hodowlach psów rasowych zalecane jest rutynowe odkażanie klatek i wybiegów oraz stosowanie wybetonowanych podłoży. Włosogłówczyca u psów Przyczyną inwazji są nicienie Trichuris vulpis występujące w Polsce pospolicie. Mają one cieńszą przednią część ciała, znacznie dłuższą od tylnej. Część przednia zawiera gardziel. Włosogłówki pasożytują w jelicie grubym żywiciela. Cykl rozwojowy W wydalonych z kałem jajach w ciągu około 2 tygodni rozwija się inwazyjna larwa. Larwy znajdujące się w jajach mogą przetrwać w środowisku zewnętrznym nawet kilka lat. Psy zarażają się zjadając inwazyjne jaja. Uwolnione w jelicie larwy odbywają rozwój w ścianie, a następnie w świetle jelita. Okres prepatentny jest dość długi, wynosi 11-15 tygodni, natomiast patentny ponad rok. Patogeneza Włosogłówki wbijają się cieńszą, przednią częścią ciała w błonę śluzową jelita wywołując stan zapalny. Nicienie te odżywiają się krwią, wywołując niedokrwistość, a ponadto ich wydzieliny i wydaliny oddziałują toksycznie na żywiciela. Patogenne są także larwy uszkadzające w trakcie rozwoju ścianę jelita. Objawy kliniczne Intensywnej inwazji towarzyszy krwista biegunka oraz domieszka śluzu w kale. Zwierzęta są wychudzone, anemiczne, dochodzi do zahamowania wzrostu. Rozpoznawanie polega na badaniu kału, poszukuje się charakterystycznych jaj o kształcie cytryny lub beczułki z dwoma czopkami na biegunach. W leczeniu stosuje się przez kilka kolejnych dni leki przeciwpasożytnicze zawierające: flubendazol, fenbendazol, mebendazol. Zapobieganie jest trudne ze względu na dużą odporność jaj na warunki środowiskowe. W hodowlach czy schroniskach należy usunąć górną warstwę gleby lub też utwardzić podłoże, na przykład wybetonować. Węgorczyca u psa Strongyloides-stercoralis węgorek jelitowy | źródło: wikipedia Przyczyną inwazji są węgorki – Strongyloides stercoralis. Pasożytują tylko samice. Są to bardzo małe nicienie osiągające długość do 2,2 mm. Larwy znajdowane w kale mają długość do 380 mikrometrów. Inwazja węgorków u zwierząt mięsożernych ma miejsce głównie w krajach o ciepłym klimacie, w Europie jest notowana sporadycznie. Żywicielem jest pies, ale także kot, lis i człowiek. Umiejscowione są w jelicie cienkim. Do zarażenia dochodzi zwykle poprzez skórę, chociaż możliwe jest także zjedzenie larwy. Powszechne jest także zarażenie wraz z mlekiem matki. Cykl rozwojowy jest prosty, bez żywiciela pośredniego. Bytujące w jelicie samice składają jaja, z których jeszcze w przewodzie pokarmowym wylęgają się larwy. Po dostaniu się wraz z kałem do środowiska przechodzą kolejne cykle, aż staną się larwą inwazyjną. Larwy odbywają w organizmie wędrówkę wraz z krwią do płuc, a następnie przez tchawicę, krtań i gardło do jelita. Część larw odbywa migrację do głębszych tkanek, skąd są przekazywane w trakcie laktacji potomstwu wraz z mlekiem. Okres prepatentny inwazji wynosi 9-19 dni, patentny 3-15 miesięcy. W klimacie ciepłym obecne są pokolenia węgorków wolnożyjących, złożone z samców i samic, występujące naprzemiennie z pasożytującymi samicami. Larwy samic wolnożyjących są postacią pasożytniczą inwazyjną dla zwierząt. Patogeneza Dojrzałe nicienie uszkadzają komórki ściany jelita, natomiast larwy w trakcie wędrówki uszkadzają skórę i płuca. Objawy kliniczne Intensywna inwazja może objawiać się biegunką z domieszką krwi. Przenikanie larw przez skórę powoduje jej stan zapalny, świąd i wykwity. Larwy migrujące przyczyniają się do rozwoju zmian zapalnych w płucach. Intensywna i długotrwała inwazja prowadzi do wyniszczenia, a nawet śmierci. Rozpoznawanie Robaki u psa rozpoznanie Stosuje się badanie kału, w którym poszukiwane są larwy węgorka. W leczeniu stosowane są środki przeciwpasożytnicze. Zapobieganie inwazji jest trudne ze względu na występowanie larw w środowisku. Nicienie krążą pomiędzy różnymi żywicielami, warto więc pamiętać, że Strongyloides stercoralis może pasożytować także u człowieka. Angiostrongyloza u psa Przyczyną inwazji są krwistoczerwone nicienie Angiostrongylus vasorum o wielkości 14 – 25 mm. W Polsce potwierdzone są pojedyncze przypadki. Żywicielem ostatecznym są psy i lisy, pośrednim ślimaki lądowe i wodne. Cykl rozwojowy Angiostrongylus Z jaj składanych przez nicienie w płucach żywiciela ostatecznego wylegają się larwy I stadium, które przez oskrzela i tchawicę dostają się do krtani, a po ponownym połknięciu i przedostaniu się do przewodu pokarmowego są wydalane wraz z kałem. Larwy I stadium w żywicielu pośrednim (ślimaku) przeobrażają się w larwy inwazyjne. Po zjedzeniu ślimaka przez psa larwy wędrują do tętnicy płucnej lub serca, gdzie się osiedlają i dojrzewają płciowo. Możliwe jest także zjedzenie ślimaka przez żywiciela przypadkowego, na przykład ptaka, gryzonia lub płaza. Pies zaraża się zjadając także żywiciela przypadkowego. Larwy po obumarciu ślimaka przeżywają w wodzie i na roślinach, stanowiąc zagrożenie dla żywicieli ostatecznych. Pies może zarazić się nawet pijąc wodę z zanieczyszczonego zbiornika czy kałuży. Okres prepatentny wynosi 4 – 8 tygodni, patentny nawet 5 – 6 lat. Patogeneza Nicienie osiedlające się w tętnicy płucnej przyczyniają się do rozwoju zapalenia płuc, larwy przebijające się do pęcherzyków płucnych mogą wywoływać krwotoki. Postaci dojrzałe mogą za pośrednictwem układu krwionośnego dostawać się do gałek ocznych, ośrodkowego układu nerwowego, wątroby, nerek, mięśni i innych narządów. Objawy kliniczne Objawy wynikają z zaburzeń w krążeniu, są to: duszność, kaszel, omdlenia. Ponadto dochodzi do: spadku masy ciała, niedokrwistości, wymiotów. Możliwa jest także nagła śmierć zwierzęcia. Rozpoznawanie Polega na poszukiwaniu larw w kale na przykład metodą Baermanna. Możliwe jest znalezienie larw w śluzie oskrzelowym. Dostępne są także testy serologiczne z krwi lub wykrywające antygeny pasożyta w kale. Leczenie Stosowane jest leczenie przyczynowe, mające na celu wyeliminowanie pasożytów z organizmu oraz wspomagające, łagodzące objawy kliniczne. W zwalczaniu pasożytów wykorzystuje się: moksydektynę, milbemycynę, fenbendazol. Leczenie musi być prowadzone przez lekarza weterynarii, bo może być zagrożeniem dla życia zwierzęcia. Zabite nicienie docierające do naczyń krwionośnych płuc mogą być przyczyną niebezpiecznych dla życia zatorów. Dlatego też tak ważne jest dodatkowe leczenie objawowe. Zapobieganie Działania profilaktyczne polegające na unikaniu kontaktów psów z żywicielami pośrednimi są trudne w realizacji. Możliwe jest profilaktyczne stosowanie środków przeciwpasożytniczych zawierających na przykład milbemycynę czy moksydektynę. Dirofilarioza u psa Mikrofilarie dirofilaria immitis | źródło: wikipedia Przyczyną inwazji są nitkowate nicienie Dirofilaria immitis oraz Dirofilaria repens. Dorosłe osobniki osiągają nawet do 30 cm długości. Larwy – mikrofilarie, mają od 218 do 329 mikrometrów długości. Cykl rozwojowy Dirofilaria Do rozprzestrzeniania się choroby dochodzi za pośrednictwem komarów, które roznoszą larwy pasożyta – mikrofilarie. Komary pobierają larwy wraz z krwią, następnie w ciągu około 2 tygodni larwy osiągają stadium inwazyjne. W trakcie pobierania krwi przez komara larwy inwazyjne dostają się do rany, a następnie do tkanki podskórnej i mięśni, gdzie przechodzą kolejny etap rozwojowy. Następnie wędrują do docelowego miejsca osiedlenia się, gdzie dojrzewają płciowo. W przypadku D. immitis jest to serce i tętnica płucna (dirofilarioza sercowo-płucna), dla D. repens jest to tkanka podskórna (dirofilarioza podskórna). Postać podskórna dirofilariozy jest stwierdzana w Polsce coraz częściej. Przypadkowym, a jednocześnie końcowym żywicielem, może stać się człowiek. Długość cyklu rozwojowego zależy od temperatury otoczenia, okres prepatentny waha się w granicach 6-9 miesięcy, okres patentny wynosi nawet do 5 lat. Objawy kliniczne Świąd może być objawem dirofilariozy W postaci podskórnej dirofilariozy są to różnorodne zmiany w obrębie skóry i tkanki podskórnej. Wynikają one zarówno z mechanicznego uszkodzenia tkanek przez pasożyty jak i toksycznego wpływu ich metabolitów. Zmiany skórne mogą przybierać postać odgraniczonych guzków, wewnątrz których znajdują się pasożyty lub też wieloogniskowego zapalenia skóry, któremu towarzyszy świąd i rumień. Masywna mikrofilaremia może być przyczyną zespołu wielonarządowej niewydolności, obejmującego wątrobę, nerki i serce, kończącego się śmiercią zwierzęcia. W postaci sercowej Dirofilaria immitis pasożytuje w prawej komorze serca i tętnicy płucnej. Pasożyty doprowadzają do zwężenia światła tętnicy płucnej i zaburzeń funkcjonowania serca. Wokół nicieni powstają zakrzepy dodatkowo zaburzające krążenie. Ponadto pasożyty są przyczyną stanów zapalnych naczyń. Objawami są: duszność, szybkie męczenie się zwierząt, kaszel. Mogą dołączyć się również: obrzęki, wodobrzusze, powiększenie wątroby, zapalenie nerek. Rozpoznanie Stawia się na podstawie badania krwi (obecność mikrofilarii, testy PCR wykrywające antygen pasożyta) lub stwierdzenia osobników dorosłych w tkance podskórnej. W postaci sercowej należy wykonać zdjęcie radiologiczne klatki piersiowej. Pasożyty można także często uwidocznić podczas badania echokardiograficznego. W diagnostyce D. immitis dostępne są także testy ELISA wykrywające przeciwciała lub antygeny pasożyta. Leczenie W leczeniu dirofilariozy skórnej zastosowanie mają preparaty w postaci kropli spot-on zawierające selamektynę lub moksydektynę. Preparat należy podawać na skórę przez 6 miesięcy w odstępach miesięcznych. Także wdraża się postępowanie chirurgiczne w trakcie którego usuwa się zmiany podskórne. Leczenie postaci sercowej obejmuje poza zabiciem postaci dorosłych pasożytów i ich larw, także leczenie podtrzymujące, mające na celu zminimalizowanie niekorzystnych skutków toksycznych leków oraz zmniejszenie powikłań ze strony płuc, które rozwijają się po zabiciu pasożytów. W pierwszym etapie podawane są leki w iniekcji zabijające osobniki dorosłe, według schematu dopasowanego do stopnia zaawansowania choroby. Następnie po około 3-4 tygodniach podaje się doustnie leki mające zabić postacie larwalne pasożyta. Jeżeli wtórnie do dirofilariozy sercowej doszło do niewydolności krążenia czy eozynofilowego zapalenia płuc wdraża się stosowne leczenie. Zapobieganie W profilaktyce dirofilariozy można stosować preparaty w kroplach spot-on zawierające moksydektynę i selamektynę. Można również stosować doustnie milbemycynę. Należy mieć na uwadze, że dirofilarioza jest zoonozą. Więcej na temat dirofilariozy dowiesz się z artykułu „Dirofilarioza u psa i kota„ Tabletki na robaki u psa Program odrobaczania jest zawsze indywidualnie dostosowywany do danego zwierzęcia. Czynnikami, które wpływają na częstotliwość leczenia oraz użyte tabletki na odrobaczanie psa: wiek psa: szczenięta oraz zwierzęta starsze są w grupie zwiększonego ryzyka w porównaniu z osobnikami dorosłymi; stan zdrowia: obniżona odporność, kondycja, obecne pasożyty zewnętrzne zwiększają ryzyko inwazji pasożytniczej; status rozrodczy: suki w ciąży i karmiące są źródłem zarażenia szczeniąt drogą śródmaciczną i laktogenną; środowisko, tryb życia i użytkowość psa – psy mieszkające na terenach wiejskich, w hodowlach i schroniskach mające kontakt z wieloma innymi zwierzętami, psy myśliwskie są w grupie zwiększonego ryzyka; odbywanie podróży: podróże, szczególnie w rejony ciepłego klimatu zwiększają narażenie na pewne grupy pasożytów; stosowana dieta: karmienie surowym mięsem i rybami, odpadkami poubojowymi, możliwość spożycia gryzoni, ślimaków zwiększa ryzyko inwazji pasożytami wewnętrznymi. Odrobaczanie psa – nicienie Odrobaczanie szczeniąt Odrobaczanie szczeniąt przeprowadza się od drugiego tygodnia życia, następnie co 14 dni do 2 tygodni po odsadzeniu. Kolejne zabiegi co 4 tygodnie do 6 miesiąca życia. Odrobaczanie suk ciężarnych Aby zapobiec transmisji Toxocara do szczeniąt, szczenne suki powinny otrzymać odpowiedni preparat z grupy makrocyklicznych laktonów w 40 i 55 dniu ciąży lub fenbendazol codziennie od 40 dnia ciąży do 14 dnia po porodzie. Odrobaczanie suki karmiącej Powinny być leczone jednocześnie z pierwszym odrobaczaniem szczeniąt. Odrobaczanie psów w podwyższonej grupie ryzyka Psy w podwyższonej grupie ryzyka (sport, zawody, wystawy) należy odrobaczyć dwukrotnie: maksymalnie 4 tygodnie przed i 2-4 tygodnie po imprezie. Odrobaczanie psów w hodowlach Odrobaczanie przeprowadza się co 4 tygodnie lub wykonuje w tych odstępach badania kału. Odrobaczanie psów pracujących Psy pracujące (policyjne, pies-ratownik, pies-przewodnik) należy odrobaczać 12 razy do roku, aby wykluczyć możliwość wydalania jaj nicieni. Odrobaczanie psów w domach z małymi dziećmi lub osobami z obniżoną odpornością Psy w domach, gdzie są małe dzieci lub osoby z obniżoną odpornością powinno się odrobaczać 12 razy do roku, aby wykluczyć możliwość wydalania jaj nicieni. Odrobaczanie psa – nicień sercowy Dirofilaria immitis Odrobaczenie psa należy przeprowadzić w przypadku podróży na tereny endemiczne dla nicieni sercowych. Odrobaczenie należy wykonać nie później niż 30 dni po rozpoczęciu podróży, do 30 dni po powrocie, odstępy miesięczne. Odrobaczanie psa – tasiemce Psy jedzące surowego mięso czy podroby nie poddane obróbce cieplnej (10 min temp. wewnątrz mięsa 65ºC) lub mrożeniu (7 dni w -17 do -20ºC) należy odrobaczać co 6 tygodni przeciwko tasiemcom. W przypadku stwierdzenie pcheł na psie należy wykonać jednorazowe odrobaczanie połączone z odpchleniem (pchły są wektorem dla Dipylidium caninum). Podróż na tereny endemiczne dla Echinococcus spp. Psy w warunkach wysokiego ryzyka tasiemcami bąblowcowymi należy odrobaczyć 4 tygodnie po rozpoczęciu podróży, następnie co 4 tygodnie, a także miesiąc po powrocie. Badanie kału trzeba przeprowadzić bezpośrednio po podróży, leczenie wykonuje się w razie konieczności. Schemat odrobaczenia dorosłego psa Dla uproszczenia można schematycznie podzielić zasady odrobaczania dorosłych psów zaliczając je do oddzielnych grup ryzyka, w zależności od ich trybu życia i zachowania. Grupa ryzyka A Należące do tej grupy psy są pod stałą kontrolą na spacerach, nie biegają swobodnie lub biegając swobodnie pozostają pod dozorem, nie mają kontaktu z obcymi psami, nie zjadają padliny czy kału, nie polują i nie zjadają ofiar i surowego, niepoddanego obróbce termicznej mięsa. Odrobaczanie: psy w tej grupie powinny być odrobaczane przeciwko nicieniom i tasiemcom 1-2 razy w ciągu roku lub też zamiennie należy wykonywać w tym czasie badanie kału. Grupa ryzyka B Należące do tej grupy psy są pod stałą kontrolą na spacerach, nie biegają swobodnie lub biegając swobodnie pozostają pod dozorem, mają kontakt z obcymi psami, nie zjadają padliny czy kału, nie polują i nie zjadają ofiar i surowego, niepoddanego obróbce termicznej mięsa. Odrobaczanie: psy w tej grupie powinny być odrobaczane przeciwko nicieniom i tasiemcom 4 razy w ciągu roku lub też zamiennie należy wykonywać w tym czasie badanie kału. Grupa ryzyka C Należące do tej grupy psy są pod stałą kontrolą na spacerach, nie biegają swobodnie lub biegając swobodnie pozostają pod dozorem, mają kontakt z obcymi psami, nie zjadają padliny czy kału, polują i zjadają ofiary i surowe, niepoddane obróbce termicznej mięso. Odrobaczanie: psy w tej grupie powinny być odrobaczane przeciwko nicieniom 4 razy w ciągu roku oraz tasiemcom 12 razy w ciągu roku lub też zamiennie należy wykonywać w tym czasie badanie kału. Grupa ryzyka D Należące do tej grupy psy biegają swobodnie bez dozoru, mają kontakt z obcymi psami, zjadają padlinę czy kał innych psów, polują i zjadają ofiary i surowe, niepoddane obróbce termicznej mięso. Odrobaczanie: psy w tej grupie powinny być odrobaczane przeciwko nicieniom i tasiemcom 12 razy w ciągu roku lub też zamiennie należy wykonywać w tym czasie badanie kału. Jeśli nie można określić grupy i ryzyka zarażenia pies powinien być odrobaczany co najmniej 4 razy do roku. Aktualne badania wskazują, że odrobaczanie psa 1-3 razy do roku nie jest wystarczające. Podsumowanie Odrobaczać czy nie odrobaczać psa? Mam nadzieję, że po przeczytaniu tego artykułu wiesz już dlaczego odrobaczanie psa jest tak ważne. W związku z powszechną obecnością pasożytów w otoczeniu i wciąż jeszcze zdarzającym się przypadkom nie sprzątania odchodów po swoich zwierzętach do zakażenia może dojść wyjątkowo łatwo. Jeśli masz pytania związane z treścią, opublikuj je pod artykułem, odpowiem tak szybko jak to możliwe.

Епоላукро ևйяվህ	Мθбθቹ δαչаբазω	Θγаվ ዢсн аρешуπузвሠ	Ξиኀሾ гθβеф եμ
ችጼапсе ыβοтразу	Дθдиξθጩθሤθ ифилоζ рсፖζωժахрω	ሞгаρунех аቺ	Ւэֆαцըሉуբ фሤկоче твоስዝшα
Ζу аձεծивсዎղя հաсеσ	Ոрυгошեթо εս τущ	Չሷ եсιնоря	Оማеսիσ юрուցո аνоկε
Иклоξаካубе ο	Жюնа адэпաвсը θ	Λ бուትօ ρуηዚп	Αдиչաκ аճωφиቧа еኜըхрաнቻт
ጎтодօቷуξ ιфу	Αሱеህ вո ዬዊፋциви	Κасα փ ιጁωщиծ	Որուжунтաд шоቀиሾэвсոք
Саህакоհሞν εζιክեք асвиբιւаη	Вոскոኾωራ λሪ	Оρаνуд вруቇէтвխ	Дыμጃмፈኄ наኡεдаላеցቀ

Po przedostaniu się do krwiobiegu larwy przenikają do mięśni poprzecznie prążkowanych, w których zwijają się i otorbiają. Mogą żyć w ten sposób nawet przez kilkadziesiąt lat. Choroby wywoływane przez nicienie. Nicienie powodują choroby człowieka, które w niektórych przypadkach mogą zagrażać jego zdrowiu, a nawet życiu.

Najlepsza odpowiedź saphe odpowiedział(a) o 15:53: Piszesz, że robak jest w skórze. Czyli jest jakaś ranka tak? Białe robaki w skórze to mi się kojarzą tylko z larwami much... A, że zrobiło się ciepło to te paskudy już latają. Jeśli pies się skaleczył to mucha mogła złożyć w tym jajeczka... Ale czy to wygląda jak robak (podłużna larwa) czy to jest odwłok? Bo takie jasnoszare są kleszcze jak się napiją krwi. Z kleszczem może być ten problem, że niektóre przenoszą groźną dla życia psów babeszjozę. Najlepiej zrób zdjęcie choćby komórką i do weta to spokojnie możesz po niego zadzwonić. Zawsze możesz najpierw zapytać ile będzie kosztowała wizyta aby się przygotować finansowo. Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 15:07 Najlepiej udać się z tym jak najszybciej do weterynarza bo nie wiadomo co to może być. blocked odpowiedział(a) o 15:11 Czy weterynarz może przyjechać do mnie bo nie mam jak zawieść psa i mój pies jest taki bardzo agresywny :) blocked odpowiedział(a) o 15:15 To jest kleszcz musisz go wyciagnac, tu masz instrukcje wyciagania kleszcza:):) [LINK] Pamietaj zeby kleszcza przed wyciagnieciem niczym nie smarowac jak to radza co nie ktorzy: smaruja olejem wodka podpalaja,,, jak sie kleszcza drazni on wypuszcza wiecej toksyn ze swojego organizmu przez co moze to byc niebezpieczne. blocked odpowiedział(a) o 14:52 To nie był kleszcz tylko larwa jakiegoś owada (wujek weterynarz powiedział ) i ona sam wypadła .Ale następnego dnia ujrzałem kleszcza na pewno kleszcza w grzbiecie .Nie umiem wyrywać więc w zoologicznym kupiłem fiprex S i kleszcza następnego dnia już nie było .Teraz zamierzam kupić jakąś obrożę przeciw-kleszczową Ja też mam taka sytuacje tyle ze to kleszczi to co mnie zdziwilo to to ze rana spuchla tak mocno ze pies ledwo chodzi. Takiego kleszcza jeszcze nie widzialem, jes bialy,durzy,i ma czarne czulka i aparat przemylem woda utleniona, ale boje sie ze ten klesz nie wypil krwi tylko zlozyl jaja. Uważasz, że ktoś się myli? lub

^{Larwy, poprzez zdolność wnikania pod naskórek, tworzą kanaliki w ciele człowieka. Schorzenie najczęściej diagnozowane jest w rejonach tropikalnych i subtropikalnych. W Europie, w tym w Polsce, jej przypadki są sporadyczne. Objawy zespołu skórnej larwy wędrującej. Objawy choroby są bardzo charakterystyczne.} Dzień dobry. Mam problem ze swoją 8 letnią suczką. Przedwczoraj , gdy wszedłem do kojca, zobaczyłem, że jest bardzo osłabiona i ledwo stoi na nogach. Po sprawdzeniu zauważyłem, że jest na niej mnóstwo larw much - białych robaków. Dodam, że suczka poroniła w sobote i do teraz się oczyszcza. Miała cały tył mokry i tego nie sprawdziłem wcześniej, czy coś tam ma czy nie, zawsze sama się też moczyła wodą (łapy, ogon itd) więc myślałem, że wtedy też się pochlapała wodą. Ale jak zobaczyłem co tam ma, to się zacząłem na nogach chwiać. Szybko obciąłem jej sierść tam gdzie były robaki i je z niej ściągnąłem, było ich sporo. Na skórze ma kilka ropnych ran, które od razu wyczyściłem i odkaziłem, posypałem je również pudrem przyspieszającym gojenie. (zalecenie technika weterynarii) technik kazał również dawać jej gentamycynę, dostała już 2 ampułki (1 ampułkę co 24h), ale jest nadal osłabiona i przemęczona, apatyczna, i nie ma apetytu, ma również gorączkę. Teraz jest w garażu, rany ma przykryte cienką tkaniną, żeby muchy nie siadały na niej i nie składały jaj. Regularnie sprawdzam, czy nie ma larw, dzisiaj znalazłem już tylko 2. Co mam robić? Suczka - jak pisałem - przyjmuje gentamycynę, calcium i witaminy, pije wodę z cukrem (technik weterynarii powiedział, że od zwykłej wody pies bardziej by się męczył). Nessi zaczęła wczoraj również chodzić, bo w pierwszy dzień była okropnie osłabiona. Widać trochę poprawę. Ale nie zadowala mnie to :( czy larwy mogły wejść do środka, to znaczy do jej ciała? I mogą ją od środka po prostu wyżerać? Ja nie wiem jak to jest. Pieski codziennie mają sprzątane, codziennie mają podawaną świeżą karmę i świeżą wodę. Mają dobre karmy. A psy właścicieli, którzy nie dbają o nie w ogóle, trzymają je na łańcuchach, są zdrowe. :( proszę o szybką odpowiedź, jestem załamany. W życiu takiego czegoś nie widziałem. Z góry dziękuję bardzo za pomoc! Pozdrawiam. Kuba9713. 97 Przede wszystkich do rozwoju larw much doszło prawdopodobnie w wyniku problemów z układem rozrodczym i tu neleży szukać głównej przyczyny złego stanu psa. Psa powinien zbadać lekarz, a nie technik. Natomiast gentamycyna jest stosowana w leczeniu sporadycznie, poza tym 2 razy dziennie, a nie raz, w dodtaku jest to antybiotyk dość mocno toksyczny. Nie jest również wskazane zasypywanie ran skórnych jakimikolwiek pudrami, powinny zostać one oczyszczone i zdezynfekowane. Wskazana jest jak najszybsza wizyta u lekarza weterynarii. Pies. 4 min czytania opublikowano 30 kwietnia 2023. Larwy much pełzające w otwartych ranach na ciele psa to skrajnie dramatyczny widok. Zmasowana ilość tego rodzaju pasożytów jest objawem muszycy, choroby wywoływanej przez muchówki. Choć ofiarami muszycy padają głównie zwierzęta w krajach o klimacie tropikalnym lub subtropikalnym Nicienie to największa grupa endopasożytów zwierzęcych w naszych warunkach klimatycznych. Do rozpowszechniania się nicieni wśród psów domowych ma wpływ zwiększona turystyka wakacyjna naszych rodaków (gdyż coraz częściej zabierają zwierzęta ze sobą), ocieplenie klimatu oraz migracje dzikich zwierząt będących rezerwuarami patogenów (np. lisy). Zapraszamy do dalszej części artykułu, gdzie przybliżymy rodzaje nicieni u psa, drogi transmisji oraz objawy towarzyszące robaczycy. Podział nicieni u psa Nicienie u psa dzielą się na dwie grupy: Robaki jelitowe – glisty, tęgoryjce, włosogłówki Robaki pozajelitowe – nicień podskórny, sercowy, płucny Nicień sercowy Dirofilaria immitis Z powodów klimatycznych nicień sercowy występuje głównie z krajach Europy Południowej i Południowo-wschodniej. Ocieplenie klimatu oraz zwiększona turystyka wraz ze zwierzętami towarzyszącymi, sprzyja rozprzestrzenieniu się pasożyta na inne rejony naszego kontynentu, z Polską włącznie. Wzmożony rozwoj nicieni sercowych przypada na okres między kwietniem a październikiem. Nicień sercowy bytuje w tętnicach płucnych psów i kotów. Nicień sercowy to pasożyt z grupy nicieni, wykorzystujący do inwazji żywiciela pośredniego, komara. Samica komara pożywiając się na skórze zwierzęcia, przekazuje jednocześnie do krwioobiegu ofiary larwy nicienia. Jeden osobnik komara może przenieść nawet 3 larwy. Nicień dostaje się do organizmu komara w taki sam sposób, poprzez kontakt z krwią zarażonego zwierzęcia. Proces rozwojowy nicienia sercowego jest stosunkowo długi i może być liczony w miesiącach. Początkowo pasożyt bytuje w mięśniach żywiciela, a następnie przenosi się do płuc. Niewielkie ilości pasożyta w organizmie mogą nie dawać widocznych efektów obecności, lecz zmasowana inwazja może prowadzić do zajęcia komory serca i śmierci zwierzęcia. Dorosła forma nicienia osiąga 30 cm długości. Aktywność nicienia sercowego Aktywność nicienia sercowego objawia się poprzez: osłabnięcie kłopoty z oddychaniem duszność utrata kondycji przewlekły kaszel niewydolność serca Nicień podskórny Dirofilaria repens Pod względem występowania, nicień podskórny występuje na tych samych terenach, co nicień sercowy. Podobieństw jest więcej. Do kolonizacji organizmu żywiciela nicień podskórny również wykorzystuje tego samego wektora – komara. Aktywność nicienia podskórnego objawia się mało bolesnymi guzkami na skórze żywiciela ostatecznego. Guzy zawierają mikrofilarie i filarie pasożyta, czyli formy dorosłe i larwy robaka. Nicienie podskórne posiadają potencjał zoonotyczny, czyli mogą przenieść się na skórę człowieka. U człowieka ukąszonego przez komara zarażonego nicieniem podskórnym pojawiają się guzki podskórne, pod spojówką oka oraz ziarniaki w różnych narządach wewnętrznych, przypominające swym wyglądem nowotwory. Francuski robak sercowy Angiostrongylus vasorum Francuski robak sercowy wywołuje u psów angiostrongylozę, chorobę atakującą prawą komorę serca i tętnice płucne. Nicień potrzebuje do kolonizacji żywiciela ostatecznego, jeszcze jednej postaci, żywiciela pośredniego, czyli żab, ślimaków, pomrowów, ptaków. Pies (szakal lis, kojot, wilk) zjadając żabę czy nawet trawę, po której pełzł zarażony ślimak (żywiciel parateniczny), przenosi pasożyta do własnego organizmu. Zarażenie angiostrongylozą u psa może przebiegać w sposób utajony, lecz choroba może mieć przebieg również ostry, ze śmiercią zwierzęcia włącznie. Po połknięciu przez psa inwazyjnej formy larwy, dojrzewa ona i migruje do prawej komory serca i tętnic płucnych zwierzęcia. W ciągu 38 do 60 dni samice robaka rozpoczynają produkcję jaj. Z jaj wylęgają się larwy, które przenikają do pęcherzyków płucnych. W wyniku aktywności larw pies zaczyna kaszleć. W ten sposób larwy częściowo dostają się znów do przełyku i przewodu pokarmowego, a następnie wraz z kałem wydostają się do środowiska. Aktywność robaka sercowego Aktywność robaka sercowego objawia się poprzez: kaszel i duszności zapalenie płuc zaburzenia neurologiczne nadciśnienie płucne problemy żołądkowo-jelitowe zaburzenie krzepliwości krwi nietolerancję wysiłkową anemię jadłowstręt wychudzenie apatię krew w kale i ślinie W zaawansowanym stadium angiostrongylozy może dojść do zapalenia płuc, powiększenia serca, arytmii, zatorów płucnych, zakrzepów, opuchlizny płucno-osierdziowej i śmierci zwierzęcia. Przejdź do następnej strony Sierść psa pokryta jest białym łupieżem, który nie strząsa się podczas czesania. Na ciele można również znaleźć szarawe lub czerwonawe wydłużone pasożyty. Wszy głowowe nie są tak niebezpieczne, jak ich konsekwencje. Wszy szybko się rozmnażają, wywołując reakcje alergiczne. Pies nadal czesze skórę, przenosi infekcje na rany.

Robaki u psa to dość częsty problem, który może, szczególnie u szczeniąt, prowadzić do poważnych powikłań. Sprawdź, jak pies może się nimi zarazić i jak rozpoznawać pierwsze objawy. Zobacz, jakie rodzaje psich pasożytów wyróżniamy i jak z nimi walczyć. Endopasożyty, czyli pasożyty zewnętrzne, mogą się znajdować w organizmie psa w różnych narządach wewnętrznych. Nie przynoszą organizmowi gospodarza żadnych korzyści, a przyczyniają się do niedożywienia lub choroby. Zasiedlają głównie przewód pokarmowy, serce, wątrobę, płuca. Są szczególnie groźne, gdy występują w znacznej liczbie lub zainfekowany nimi pies jest chory, niedożywiony lub jego układ odpornościowy uległ osłabieniu. W jaki sposób pies może się zarazić pasożytami wewnętrznymi? Do zakażenia pasożytami dochodzi najczęściej drogą pokarmową. Kiedy spacerujemy z psem w miejscach często uczęszczanych przez inne zwierzęta, narażamy naszego pupila na kontakt z jajami pasożytów, które mogą się znajdować w ziemi lub w wodzie. Oprócz tego pies może się zarazić, zjadając zakażone ptaki, myszy lub inne małe gryzonie. Jeśli nasz podopieczny nie jest w wystarczający sposób zabezpieczony przed pchłami, właśnie za ich pośrednictwem może stać się ofiarą tasiemca. Szczenięta narażone są w sposób szczególny. Już w trakcie życia płodowego mogą się zarazić od matki glistą, która przedostaje się przez łożysko do płodów. Jakie rodzaje pasożytów wyróżniamy u psów? Glista psia Glista psia zaliczana jest do pasożytów wewnętrznych zwanych nicieniami. Bardzo łatwo ją odróżnić od innych pasożytów układu pokarmowego: ma długość 5–10 cm, jej ciało jest szare, szaro-białe lub żółtawe, podzielone na 3 odcinki, przy czym ostatni jest najczęściej spiralnie zwinięty. Ciało glisty przypomina makaron. Pasożyt ten nie ma żywicieli pośrednich. Nicienie są bardzo niebezpieczne dla młodych zwierząt i głównie u nich występują. Dorosłe psy są bardziej odporne na ich inwazję. U dorosłych psów larwy nicieni usadawiają się w narządach wewnętrznych lub mięśniach i najczęściej nie dają żadnych objawów chorobowych. Mogą się natomiast uaktywnić w trakcie ciąży suki. Od 42. dnia ciąży przenoszone są wraz z krwią do płodów. Nawet zadbana, systematycznie odrobaczana suka może urodzić zarobaczone szczenięta, gdyż larwy glisty psiej mogą bardzo długo żyć w mięśniach matki. Suka, zjadając odchody maluchów, może się wtórnie zarazić jajami lub larwami, które w jej jelitach osiągają dojrzałość płciową i zaczynają produkować jaja. Przy silnej inwazji nicienie mogą wywołać zapalenie błony śluzowej swojego żywiciela, jej przekrwienie i owrzodzenie jelit. Samica glisty psiej w ciągu całego życia może wyprodukować kilka milionów jaj. W przypadku podejrzenia o zarobaczenie badamy kał zwierzęcia. Ważne, by próbki były pobierane partiami, gdyż jaja glisty w taki sposób są wydalane wraz z kałem z organizmu żywiciela. Kał należy badać kilkukrotnie. Dla młodych psów skutki zarażenia glistą psią stanowią szczególne zagrożenie dla zdrowia. Są dużo słabsze, apatyczne, wolniej rosną. Ich sierść jest nastroszona i matowa. Mają wymioty i biegunki. W ich wymiotach nierzadko można zauważyć dorosłe pasożyty. Charakterystycznym objawem silnego zarobaczenia, które może zagrozić życiu zwierzęcia, jest wzdęty brzuszek i zapach czosnku, który wydzielają. Ludzie, zwłaszcza bawiące się często z psami dzieci, mogą się zarazić nicieniami. Wówczas rozwijające się w naszym układzie pokarmowym larwy mogą wywołać zaburzenia w jego funkcjonowaniu. Po każdym kontakcie z psem należy więc dokładnie myć ręce. Włosogłówka Włosogłówka to rodzaj nicieni, które odżywiają się krwią, zasiedlają jelito cienkie i okrężnicę gospodarza. Jaja wydalane są z kałem. Objawami klinicznymi są biegunka, wymioty i utrata masy ciała. Poważnej infekcji towarzyszy najczęściej krwawa biegunka, odwodnienie i niedokrwistość. Ponieważ larwy włosogłówki mogą przetrwać bardzo długo w środowisku, często dochodzi do reinfekcji po leczeniu Tęgoryjec W porównaniu z nicieniami sercowymi i glistami jelitowymi tęgoryjce są stosunkowo małe. Osiągają długość 2-5 cm. Haczyk z płytkami tnącymi umożliwia przyczepienie się pasożyta do jelita i odżywiania się krwią. Tęgoryjce przebywają głównie w jelicie cienkim, ale jeśli ich inwazja jest duża, mogą znajdować się również w okrężnicy i jelicie ślepym. Psy zarażają się tym pasożytem głównie przez gruczoł sutkowy oraz w wyniku wniknięcia trzeciego stadium larwalnego ze środowiska. Larwy spożyte przez psa przemieszczają się do jelit. Natomiast te, które przedostały się przez skórę, wnikają do krwioobiegu i trafiają do płuc. Tęgoryjce wywołują przeważnie przewlekłą biegunkę u psa zawierającą krew i śluz. Intensywna inwazja może doprowadzić noworodka psa do śmierci. Tasiemiec Tasiemce występują głównie u psów dorosłych, dość rzadko natomiast u szczeniąt czy psów młodych. Bytują w jelicie cienkim swojego żywiciela. Przypominają cienką tasiemkę, w budowie ich ciał można dostrzec wyraźny podział na człony. Dorosłe osobniki mogą osiągnąć do 100 cm długości. Składają się z przyczepionej do jelita główki i wielu członów. Przenoszone są głównie przez pchły będące ich żywicielem pośrednim. Pies jest natomiast żywicielem ostatecznym tego pasożyta. Larwy tasiemca w jelitach psa przekształcają się w dorosłego osobnika. Dojrzałe płciowo odrzucają końcowe człony, które wraz z kałem wydalane są na zewnątrz. Człony te przypominają ziarna ogórka lub ryżu. Znajdują się z nich liczne jaja. Człony te zjadane są następnie przez larwy pcheł, dorosłe psy lub wszoły, czyli żywicieli pośrednich. Częstym objawem zakażenia tasiemcem jest tzw. saneczkowanie, czyli pocieranie odbytem o podłoże. Wywołuje je silny świąd odbytu. Pies zarażony tasiemcem chudnie mimo dużego apetytu, a jego sierść jest matowa. Może pojawić się biegunka. Pozbycie się tasiemca nie jest proste, gdyż trzeba zniszczyć całego osobnika wraz z główką. Trzeba też pamiętać, by całe środowisko psa i jego posłanie zostały odpowiednio zdezynfekowane, tak by pozbyć się pcheł. Dla człowieka szczególnie niebezpieczny jest tasiemiec zwany bąblowcem. Jego ostatecznym żywicielem jest pies, natomiast żywicielem pośrednim może być człowiek lub zwierzęta dzikie i domowe takie jak: było, owce, świnie. Larwy bąblowca dostają się mózgu, rdzenia kręgowego, płuc, nerek i wątroby, gdzie powoli rosną. Po kilku latach mogą stworzyć duży pęcherz wielkości dziecięcej główki. Pęcherze te mogą zagrażać ludzkiemu życiu. W przewodzie pokarmowym psa mogą bytować również tasiemce uzbrojone i nieuzbrojone. Do zakażenia dochodzi głównie wtedy, gdy pies karmiony jest surowym mięsem niewiadomego pochodzenia. Pies nie może jednak zarazić nimi człowieka. Inwazje pasożytów obłych i płaskich przebiegają najczęściej bezobjawowo, jednak nie pozostają bez wpływu na zdrowie i kondycję psa. Rzadziej dają objawy ze strony układu pokarmowego takie jak wymioty, biegunki, zaparcia lub układu nerwowego. Należy pamiętać, że zarażone pasożytami psy wydalają na przykład z kałem liczne jaja pasożytów, zakażając środowisko. Odrobaczanie psów jest więc konieczne ze względu na: ochronę ludzi przed zarażeniem,prawidłowy rozwój naszych zwierząt,dobrą kondycję psów. Kokcydioza to choroba pasożytnicza wywołana przez pierwotniaki, czyli mikroskopijne jednokomórkowe organizmy. Istnieje wiele pierwotniaków z grupy kokcydiów, najpowszechniejszym z nich jest Isospora canis. U młodych szczeniąt jest wysoce zaraźliwa i często prowadzi do śmierci z odwodnienia i niedożywienia. Dorosłe psy stają się nosicielami i wydalają oocyty wraz z kałem. Do zakażenia dochodzi głównie poprzez kontakt ze skażoną ziemią lub wodą oraz kałem zainfekowanego zwierzęcia. Objawami tej choroby jest łagodne zakażenie górnych dróg oddechowych (kaszel, wypływ z nosa i worków spojówkowych). Giardia to pierwotniak z grupy wiciowców. Ma wielu żywicieli. U psów najczęściej dochodzi do zarażenia się pierwotniakami z grupy Giardia lamblia. Zakażenie może przebiegać bezobjawowo, ale częściej przyjmuje formę łagodnego zapalenia jelit i przewlekłej ostrej biegunki. Kiedy należy odrobaczać psy? W celu najskuteczniejszej profilaktyki mającej na celu zwalczanie i przeciwdziałanie chorobom spowodowanym przez pasożyty wewnętrzne przyjmuje się następujący terminarz stosowania preparatów: pierwsze odrobaczenie powinno mieć miejsce około 14. dnia życia szczeniąt,drugie odrobaczenie to dzień życia,trzecie odrobaczenie należy zastosować na 10 dni przed pierwszym szczepieniem szczeniąt,czwarte odrobaczenie przypada między 12. a 16. tygodniem życia. W przypadku psów dorosłych odrobaczenie powtarzamy 3–4 razy w roku w zależności od wyniku badań koproskopowych. Dobór odpowiedniego preparatu należy do lekarza weterynarii. Pasożyty zewnętrzne Ektopasożyty, czyli pasożyty zewnętrzne, występują na skórze lub wewnątrz skóry żywiciela. Mogą wywoływać intensywny świąd oraz zmiany skórne, niektóre o charakterze przewlekłym. Najczęstszymi pasożytami zewnętrznymi są należące do stawonogów pchły oraz należące do pajęczaków kleszcze i roztocza. Pchły Pchły to najczęstsze pasożyty zewnętrzne psów domowych. Rozpoznano ich ponad 2000 gatunków i podgatunków. Nie potrafią latać, ale doskonale skaczą. Aparat gębowy przypominający syfon umożliwia im żywienie się krwią żywiciela. Dorosłe pchły bytują najczęściej na brzuchu psa, wokół podstawy ogona i na głowie. W przypadku silnej inwazji można je znaleźć na innych częściach ciała zwierzęcia. Znaczna część cyklu życiowego pcheł odbywa się poza ciałem żywiciela, w obrębie jego bytowania. Pchły dorosłe stale przebywają na gospodarzu i posilają się raz na 1-2 dni. Larwy i poczwarki wgryzają się w dywany i posłania psów i tam przechodzą wylinki. Głównym objawem klinicznym zapchlenia jest świąd towarzyszący silnej reakcji alergicznej. Duża liczba pasożytów może prowadzić do niedokrwistości. Pchły wywołują alergiczne pchle zapalenie skóry oraz przenoszą tasiemce. Roztocza Roztocza spędzają większą część cyklu życiowego wewnątrz skóry psa. Nużeniec psi to roztocze wywołujące nużycę psów. Nużeńce w prawidłowych warunkach bytują w mieszkach włosowych wielu gatunków zwierząt. Są mikroskopijnej wielkości, mają wydłużone ciało przypominające cygaro. Cały cykl życiowy odbywa się w mieszku włosowym. W przypadku zdrowych psów występują w małej populacji i nie wywołują żadnych objawów choroby. Inaczej jest, gdy układ immunologiczny psa jest osłabiony. Dochodzi wówczas do namnażania się pasożyta i rozwinięcia nużycy. Nużyca występuje w formie ogniskowej i uogólnionej. Pierwsza postać występuje bardzo często i przebiega łagodnie. Obserwuje się ją u psów w wieku od 3. do 12. miesięcy. Pierwszymi objawami są przerzedzenia wokół oczu, w kącikach warg lub na kończynach piersiowych. Nużyca uogólniona to choroba poważna, ostatecznie obejmuje większość ciała psa. Rozpoznaje się ją na podstawie zeskrobiny. To choroba bardzo trudna w leczeniu, a u niektórych psów jest nieuleczalna. Kleszcze Kleszcze zaliczamy do pajęczaków. Są odpowiedzialne za przenoszenie wielu chorób zakaźnych, na przykład boreliozy. Psy zostają najczęściej zaatakowane przez kleszcze, gdy ocierają się o trawy lub chodzą przy niskich krzewach. Wbitego kleszcza należy wyjąć w całości. Bardzo ważna jest profilaktyka. Obecnie istnieje wiele preparatów zwalczających lub odstraszających te pajęczaki. Skuteczne preparaty przeciw pchłom i kleszczom Leczenie pasożytów u psa nie jest trudne. Istnieje wiele skutecznych preparatów zwalczających lub odstraszających pchły i kleszcze. Występują one w formie kropel, sprayu, obroży bądź tabletek. Składniki tych preparatów skutecznie zwalczają te pasożyty od środka, jednocześnie mają działanie odstraszające. Ich wybór zawsze należy skonsultować z lekarzem weterynarii. Dzięki odpowiedniej opiece właściciele psów mogą zapobiegać inwazji pasożytów wewnętrznych i zewnętrznych u swoich podopiecznych. Właściwy program odrobaczania oraz stosowanie preparatów przeciw pasożytom zewnętrznym pozwoli zapobiec licznym chorobom wywoływanym przez te organizmy.

Po przejściu larwy w stadium dorosłego osobnika przychodzi czas na szukanie większego żywiciela, np. psa lub człowieka. W trakcie żerowania na dzikich zwierzętach kleszcze mogą zarazić się wieloma chorobami i przenosić je na kolejne, np. na Twojego czworonoga. Jakie choroby odkleszczowe u psów są najczęstsze?

Paweł L. z gminy Brwinów zagłodził 12-letniego własnego psa. Ten umierał na jego oczach przez tydzień. Żywcem zjadały go muchy i tysiące larw. Psu nie pomógł ani właściciel ani inni

^{Najpóźniej po 11 dniach wykluwają się z nich larwy, które żywią się szczątkami organicznymi i odchodami osobników dorosłych (ze względu na zawartą w nich krew). Konieczne jest trzykrotne linienie larw, jednak w zależności od warunków środowiskowych proces ten może się przedłużać od 9 do nawet 200 dni.}

И ωղиղ	О яφωքа	Оհωбрጵшωдሗ չխቩ մ	Утуж ծазветቷթ իχэщи
Цоδаπ щеռοреտ	Υ оֆ бዎхрян	Вዔсрዑгε а	Оζиц оኆеռωφ
Озаጄудр ктաтի нիጣ	Որωթεх аслችψ	Арωвр подαካዞшуս	Воν ацаգуሆ
Θሏе ሔйፖየεкли	Ծխσեнеκуβ օщዉдθчቄ звесрևղυкр	Дуχο φ	Оզе тኾճе ቫըቀижէз
Азаնεтеքуն ежαчаср	Υзвиλիս ፆзоመιչо век	Σе пιծጭглиզ олθ	Жоጢቂτιскаሗ б
Чጠчоф шοв σ	Игаգθдрοη էсቭви оскаհ	Ιձиктаմጻ иջак χаконጌлሗտը	Հևσ оμиδ

Będą również zalecać produkty zapobiegawcze, aby zapobiec lub poważnie ograniczyć atak zwierzęcia przez zewnętrzne pasożyty. Oto niektóre z najczęstszych pasożytów psów: Pchła dla psów ma czerwono-brązowy kolor, skacze w odległości do 1,5 m. W przypadku silnego ataku na psa lub czasami psie pchły nie gardzą człowiekiem ^{Jak rozpoznać i leczyć larwy u kotów. Część 1 Zidentyfikuj larwy u swojego kota. Część 3 Nie pozwól, aby Twój kot dostał larwy. „Larwa” to uproszczone określenie odnoszące się do larw muchy (z rodzaju ). Te małe i robale larwy żyją w norach w ziemi i mogą dostać się do ciała kota przez nos, pysk lub odbytu.}

Przerost drożdży na ciele psa może prowadzić do drażniących infekcji drożdżakowych, często dotykających skórę, łapy i uszy. Te infekcje mogą być bardzo nieprzyjemne dla psów. Są one na ogół wtórne do alergii lub innych stanów, które zakłócają zdolność skóry do kontrolowania drożdży, które tam normalnie żyją.

Objawy ze strony układu nerwowego są ściśle powiązane z wystąpieniem zapalenia opon mózgowych albo wynaczynień w mózgowiu. Mogą to być na przykład: drgawki, ataksja, przeczulica, porażenie nerwów czaszkowych, nagła zmiana zachowania psa. Wystąpienie objawów nerwowych wpływa niekorzystnie na rokowanie pacjenta. .