UNDOFEN® MAX KREM. Lek przeciwgrzybiczy do stosowania na skórę. Lek zawiera substancję czynną terbinafinę, który działa przeciwgrzybiczo na różne gatunki grzybów wywołujących grzybicę skóry u ludzi. UNDOFEN MAX KREM działa grzybobójczo na dermatofity, pleśnie oraz niektóre grzyby dimorficzne. Na drożdżaki, w zależności od
Nazwą dermatofitozy określa się zakażenia skóry i jej wytworów (włosów, pazurów) przez grzyby określane jako dermatofity. Zwierzęta atakowane są przez około 30 gatunków dermatofitów. Za najważniejsze dla zwierząt towarzyszących uważa się grzyby należące do rodzaju Microsporum (szczególnie M. canis, rzadziej M. gypseum) rzadziej przyczyną choroby są grzyby z rodzaju Trichophyton (jak T. mentagrophytes). Dermatofitozy Dermatofitozy należą do chorób szeroko rozpowszechnionych na świecie, a najczęściej notowane są w krajach o gorącym i wilgotnym klimacie. Grzybice powierzchowne chociaż należą do chorób powszechnie znanych, nie są jednak najpowszechniejszymi chorobami skóry i stanowią według literatury światowej jedynie 0,71 do 3,6 % wszystkich przypadków dermatologicznych. Informacje dotyczące tych zakażeń w Polsce oceniają częstotliwość występowania choroby na 4% u psów i ponad 11% w przypadku kotów (spośród wszystkich przypadków dermatologicznych). Do zakażenia dermatofitami dochodzi poprzez kontakt bezpośredni z osobnikami chorymi (poprzez artrospory). Kontakt z zanieczyszczonym zarodnikami środowiskiem wydaje się mieć mniejsze znaczenie. Istotnym elementem w patogenezie choroby jest status immunologiczny gospodarza. Czynnikami predysponującym do rozwoju choroby jest immunosupresja (szczególnie w przypadkach postaci guzowatych jak kerion i pseudomycetoma). Istotne znaczenie w rozwoju zakażenia ma obecność mikrourazów ułatwiających wnikanie zarodników. Pewne rasy wydają się być predysponowane do choroby, u kotów są to koty perskie natomiast w przypadku psów Yorkshire teriery. Dermatofitozy częściej występują również u psów ras pracujących i polujących jak labradory, foxterriery, jack russel teriery, beagle, owczarki niemieckie, niemieckie teriery myśliwskie, psy rasy Groenendael, wyżły niemieckie krótkowłose. Predyspozycja ta prawdopodobnie związana jest z częstsza obecnością mikrourazów, jak również z możliwością kontaktów z założonymi zwierzętami dzikimi. Dermatofitozy należą do chorób o jednych z najbardziej zróżnicowanych obrazów klinicznych. Najczęściej występującymi objawami, które można by określić mianem klasycznych są okrągłe lub owale wyłysienia i przerzedzenia włosa. W miejscach występowania wyłysień skóra jest czerwona, występuje tam nadmierne rogowacenie (łuski), niekiedy grudki i strupy. Do okolic ciała, gdzie zmiany notowane są najczęściej należą: okołooczodołowa, małżowiny uszne, twarz, rzadziej są to kończyny czy brzuch. Dermatofity mogą atakować również pazury prowadząc do różnego typu zaburzeń ich wzrostu i deformacji (onychogryfozy). Wyjątkowo spotykana jest postać krostkowa przypominająca w swoim obrazie klinicznym pęcherzyce liściastą Całkowicie odmiany w obrazie klinicznym mają postacie guzowate dermatofitoz – kerion i pseudomycetoma. W przypadkach tych form powstają zmiany rozrostowe w postaci guzów i guzków. W przypadku postaci kerion guzy i guzki zwykle nie są pokryty włosem, często widoczny jest tam wyraźny rumień. Wielkość guzka może wahać się od 1 do nawet 5 cm, obecne są przetoki, z których po uciśnięciu wydobywa się serowaty wysięk. Guzy te mogą ulegać rozpadowi, co z kolei prowadzi do powstania nadżerek i owrzodzeń. Zwykle powstają pojedyncze wykwity. Miejscem typowym dla rozwoju zmian jest głowa oraz kończyny. Pseudomycetoma to również postać w której występują guzki i guzy, zwykle o wielkości od 0,5 cm do nawet 8 cm. Wykwity obecne są najczęściej na grzbiecie oraz w okolicy podstawy ogona, niekiedy również na kończynach. Guzki te, mogą ulegać owrzodzeniem, mogą też powstawać przetoki z których wypływa serowato-ropny lub krwisty wysięk, notowano również przypadki zajęcia mięśni, a nawet ściany jamy otrzewnowej. U kotów dermatofitozy mogą powodować pokrzywkę barwnikową. Do tej postaci predysponowane są koty ras Sfinks i Devon Rex. Typowe objawy to liczne plamki rumieniowe i barwnikowe na całym ciele zwierzęcia przede wszystkim na brzuchu, klatce piersiowej, bokach ciała. Jak wiele czynników, u kotów dermatofitozy mogą być powodem rozwoju zespołu eozynofilowego (ziarniniaka liniowego, wrzodu eozynofilowego lub płyki eozynofilowej). Dermatofitozy – rozpoznanie Rozpoznanie choroby wymaga wykonania badań dodatkowych, ponieważ objawy mogą jedynie sugerować chorobę, ale nie są bezwzględnie typowe. Jak nadmieniono powyżej, grzybice powierzchowne mogą przybierać ponadto bardzo różnicowany obraz kliniczny. Jako badanie przesiewowe można wykorzystać obecność fluorescencji w świetle lampy Wooda. Fluorescencję w świetle ultrafioletowym wykazują dermatofity z rodzaju Microsporum oraz T. schoenleini. Metoda nie jest w stanie wykluczyć wszystkich przypadków infekcji, ponieważ fluorescencja nie jest widoczna we wczesnych fazach zakażenia. Pojawia się nie wcześniej niż około 5 do 7 dnia od zakażenia. Nawet w przypadku M. canis fluorescencji nie stwierdza się we wszystkich przypadkach – występuje ona u około 30 do nieco ponad 50% izolowanych grzybów. Barwa fluorescencji zakażonych włosów określana jest jako „zielonego jabłuszka”, możliwa jest jednak fluorescencja o barwie żółto zielonej, matowo zielonej lub niebiesko zielonej. W przypadkach postaci guzowatych nie stwierdza się fluorescencji, stąd badanie lampą Wooda w takich przypadkach jest nieprzydatne. Badanie wideodermatoskopowe Badanie wideodermatoskopowe powszechnie stosowane w diagnostyce choroby u ludzi, u zwierząt stosowane jest jak dotychczas jedynie w badaniach naukowych. Przeszkodą w jej rozpowszechnieniu jest wysoki koszt wideodermatoskopów. Technika ta w medycynie weterynaryjnej używa jest od niedawna, typowa jest obecność lekko zakrzywionych włosów określanych jako „włosy o kształcie przecinka”. Najważniejszą i najczęściej stosowną techniką diagnostyczną jest badanie mikroskopowe włosa. Podstawową jej zaletą jest bardzo szybki wynik. W przypadku zakażenia widoczne są zarodniki (artrokonidia) grzybów otaczających włos. We wnętrzu włosa mogą być natomiast widoczne strzępki dermatofitów. Włosy z podejrzeniem dermatofitoz oglądamy pod powiększeniem 100x. Metoda ta nie sprawdza się w przypadku postaci guzowatych choroby. Ponadto w rozpoznaniu można wykorzystać badanie zeskrobiny, której czułość jest zbliżona do badania mikroskopowego włosa. Badanie hodowlane Badanie hodowlane należy do najczulszych metod służących do rozpoznawania zakażeń dermatofitami. Podstawową zaletą metody jest możliwość identyfikacji gatunkowej dermatofita co może ułatwić leczenie. Wadą natomiast jest długi czas oczekiwania na uzyskanie wyniku. Dermatofity hodowane są na podłożu Sabourauda lub tez podłożu DTM (Dermatophyte Test Medium). Badanie PCR Badanie PCR w diagnostyce dermatofitoz stosowane jest od niedawna. Technika ta przydatna jest również w diagnostyce postaci guzowatych. DNA dermatofitów wykrywane jest w wycinkach skóry pobranych metodą biopsji. Postacie guzowate są rozpoznawane poprzez badanie histopatologiczne. W przypadku podejrzenia zmian grzybiczych wykorzystujemy barwienie histochemiczne metodą PAS oraz Gomoriego w modyfikacji Grocotta). Pobierz algorytm rozpoznawania grzybic powierzchownych (dermatofitoz) Dermatofitozy – leczenie Leczenie grzybic powierzchownych może być prowadzone poprzez leczenie miejscowe, leczenie ogólnoustrojowe oraz szczepienia metafilaktyczne. Metody te mogą być również łączone ze sobą. Leczenie miejscowe, stosowane jest u psów, ponieważ u kotów w związku z ich behawiorem preparaty podawane miejscowo są szybko usuwane ze skóry. Dużą skuteczność w leczeniu ma wielosiarczek wapnia (ciecz kalifornijska). Zalecanym roztworem do stosowania u zwierząt jest rozcieńczenie 1:33, (zwykle preparat rozcieńcza się 15 do 60 ml/l). Stosuje się go raz lub dwa razy w tygodniu, czas leczenia wynosi około miesiąca. Wielosiarczek wapnia posiada dodatkowo właściwości keratolityczne co może być użyteczne w przypadkach gdy występuje nadmierne rogowacenie w miejscach występowania zmian. Miejscowo można stosować enilkonazol w stężeniu 0,2%. Zwykle używa się go jeden do dwóch razy w tygodniu (lepsze efekty daje częstsze stosowanie). Do wyleczenia dochodzi po około miesiącu jego stosowania. Ponadto miejscowo można stosować połączenie mikonazolu, ketokonazolu lub terbinafiny z chlorcheksydyną. W przypadku występowania zmian ogniskowych u psów, można stosować leki w postaci maści lub kremów zawierających w swoim składzie clotrimazol, mikonazol, itrakonazol, terbinafinę, enilkonazol. W leczeniu ogólnoustrojowym można zastosować itrakonazol. Lek stosowany jest doustnie w dawkach od 5-10 mg/kg Istnieją różne protokoły jego podawania: podawanie codziennie przez 21 lub 28 dni a następnie w naprzemienne tygodnie. Czas leczenie jest zwykle długi, nawet do czterech miesięcy. Kolejnym lekiem stosowanym ogólnoustrojowo jest ketokonazol. Zalecane dawkowanie leku to 10 mg/kg dziennie przez czas kilku tygodni (zwykle co najmniej 3, zadaniem autorów lek powinien być podawany przez co najmniej miesiąc). Flukonazol podawany jest w dawce 10 mg/kg jeden raz dziennie. Terbinafina w przypadku dermatofitoz stosowana jest w dawkach od 5 do 40 mg/kg Leczenie trwa od 35 do 158 dni. Szczepionki zawierajcie w swoim składzie antygeny dermatofitów mogą być stosowane zarówno w zapobieganiu chorobie jak i w leczeniu jako szczepienia metafilaktyczne (w tym drugim przypadku wskazane jest przed szczepieniem wykonanie identyfikacji gatunkowe grzyba, chociaż w przypadku dermatofitów istniej duże pokrewieństwo antygenowe i szczepionki zawierające antygeny dermatofitów z rodzaju Microsporum powinny być skuteczne w przypadku wszystkich gatunków tego rodzaju). Wymagane jest podanie 2 a niekiedy 3 dawek szczepionki w odstępie 2-3 tygodni Szczepionki, poza leczeniem, w przypadku już obecnych objawów choroby, stosowane są również jako element profilaktyki. Sporo dermatofitów może długo zachowywać zakaźność w środowisku. Wskazane jest odpowiednie postępowanie w celu jego dezynfekcji. Do dezynfekcji można zastosować podchloryn sodu, enilkonazol, monosiarczan potasu oraz nadtlenek wodoru o przyśpieszonym uwalniania. Należy również wspomnieć o aspekcie zootycznym choroby, ponieważ istniej możliwość zakażania się właścicieli od chorych zwierząt. Autor:dr hab. Marcin Szczepanik kryll@ Zdjęcia: Z zasobów autora Zalecane piśmiennictwo Abramo, F., Vercelli, A., & Mancianti, F. Two cases of dermatophytic pseudomycetoma in the dog: an immunohistochemical study. Dermatol. 2001, 12, 203–7. Asawanonda P, Taylor C. R., Wood’s light in dermatology J. of Dermatol. 1999, 38, 801–807 Bergman RL, Medleau L, Hnilica K et al. Dermatophyte granulomas caused by Trichophyton mentagrophytes in a dog. Vet Dermatol 2002; 13: 51– Black SS, Abemethy TE, Tyler JW et al. Intra-abdominal dermatophytic pseudomycetoma in a Persian cat. J Vet Intern Med 2001; 15: 245– Bond R, Pocknell A, Toze C. Pseudomycetoma caused by Microsporum canis in a Persian cat: lack of response to oral terbinafine. J Small Anim Pract 2001; 42: 557– Carlotti DN, Guinot P, Meissonnier E et al. Eradication of feline dermatophytosis in a shelter: a field study. Vet Dermatol 2010; 21: 259– Chang SC, Liao JW, Shyu CL, Hsu WL, Wong ML. Dermatophytic pseudomycetomas in four cats. Vet Dermatol. 2011, 22, 181-7. Chansiripornchai P, Suanpairintr N. Treatment of Microsporumcanis infection in a cat using a fungal vaccine. Thai J Vet Med 2015; 45: 645– Colombo S, Cornegliani L, Vercelli A. Efficacy of itraconazole as a combined continuous/pulse therapy in feline dermatophytosis: preliminary results in nine cases. Vet Dermatol 2001; 12: 347– Colombo S., Scarampella F., Ordeix L., Roccabianca P. Dermatophytosis and papular eosinophilic/mastocytic dermatitis (urticaria pigmentosa-like dermatitis) in three Devon Rex cats. J Feline Med. Surg. 2012, 14, 498-502. Curtis Diagnostic Techniques and Sample Collection Clinical Techniques in Small Animal Practice 2001, 16, 199-206 Dazbrowska I, Dworecka-Kaszak B, Brillowska-Dazbrowska A. The use of a one-step PCR method for the identification of Microsporum canis and Trichophyton mentagrophytes infection of pets. Acta Biochim Pol 2014; 61: 375– Dong C, Angus J, Scarampella F et al. Evaluation of dermoscopy in the diagnosis of naturally occurring dermatophytosis in cats. Vet Dermatol 2016; 27: 275–e65. Draghici A. K. Aspects concerning the diagnosis by direct microscopic examination of the samples in cats Scientia Parasitologica, 2006, 3-4, 85-91 Gross Ihrke P. Walder Affolter Skin diseases of the dog and cat. Clinical and Histopathologic Diagnosis 2005 by Blackwell Science Ltd. Guillot J, Latie L, DevilleMet al. Evaluation of the dermatophyte test medium RapidVet-D. Vet Dermatol 2001; 12: 123– Hill P, Lo A, Eden CA et al. Survey of the prevalence, diagnosis and treatment of dermatological conditions in small animal general practice. Vet Rec 2006; 158: 533– Hnilica KA, Medleau L. Evaluation of topically applied enilconazole for the treatment of dermatophytosis in a Persian cattery. Vet Dermatol 2002; 13: 23– Lund A., DeBoer D. J.: Immunoprophylaxis of Dermatophytosis in Animals. Mycopathologia. 2008, 166, 407–424. Miller RI .Nodular granulomatous fungal skin diseases of cats in the United Kingdom: a retrospective review. Dermatol. 2010, 21,130-5. Moriello A Diagnostic Techniques for Dermatophytosis Clinical Techniques in Small Animal Practice, 2001, 16, 219-224 Moriello K. Feline dermatophytosis aspects pertinent to disease management in single and multiple cat situations. J Feline Med Surg 2014; 16: 419– Moriello KA, Deboer DJ, Volk LM et al. Development of an in vitro, isolated, infected spore testing model for disinfectant testing of Microsporum canis Vet Dermatol 2004; 15: 175–180. Moriello KA, Verbrugge M. Changes in serum chemistry values in shelter cats treated with 21 consecutive days of oral itraconazole for dermatophytosis. Vet Dermatol 2013; 24: 557– Mugnaini L, Nardoni S, Pinto L et al. In vitro and in vivo antifungal activity of some essential oils against feline isolates of Microsporum canis. JMycol Med 2012; 22: 179– Muller A, Guaguere E, Degorce-Rubiales F et al. Dermatophytosis due to Microsporum persicolor: a retrospective study of 16 cases. Can Vet J 2011; 52: 385– Nam H-S, Kim T-Y, Han S-H et al. Evaluation of therapeutic efficacy of medical shampoo containing terbinafine hydrochloride and chlorhexidine in dogs with dermatophytosis complicated with bacterial infection. J Biomed Res 2013; 14: 154– Nardoni S, Franceschi A, Mancianti F. Identification of Microsporum canis from dermatophytic pseudomycetoma in paraffin-embedded veterinary specimens using a common PCR protocol. Mycoses 2007; 50: 215– Newbury S, Moriello K, Verbrugge M et al. Use of lime sulphur and itraconazole to treat shelter cats naturally infected with Microsporum canis in an annex facility: an open field trial. Vet Dermatol 2007; 18: 324– Olender V.: Jakie problemy dermatologiczne dominują w populacji psów i kotów w Polsce? w: Choroby dermatologiczne u psów i kotów w Polsce 2013 red. Pomorska-Handwerker D. Royal Canin. Niepołomice 2013. Scarampella F, Zanna G, Peano A et al. Dermoscopic features in 12 cats with dermatophytosis and in 12 cats with selfinduced alopecia due to other causes: an observational descriptive study. Vet Dermatol 2015; 26: 282-e63. Sparkes A, Robinson A, MacKay A et al. A study of the efficacy of topical and systemic therapy for the treatment of feline Microsporumcanis J FelineMed Surg 2000; 2: 135 142. Thian, Woodgyer Holloway Dysgonic strain of Microsporum canis pseudomycetoma in a Domestic Long-hair cat. Aust. Vet. J. 2008, 86, 324–328. Tostes, R. A. Giuffrida, R.: Dermatophytic pseudomycetoma in felines. Rural [online]. 2003, 33, 363-365. Przejdź do następnej strony Rezerwacja finansowanej wizyty u Trychologa . Grzybica skóry głowy to choroba atakująca włosy, brwi oraz rzęsy. Niewiele chorób ma wygląd bardziej odrzucający niż grzybica głowy. Wbrew pozorom schorzenie to, nie jest wynikiem braku higieny. Zmiany skórne u kotów są stosunkowo częstym powodem konsultacji z lekarzem weterynarii. Jedne pojawiają się na brzuchu, a inne na grzbiecie. Jak rozpoznać choroby skóry u kota domowego? Kiedy kocie wylizywanie sierści uznaje się za patologie? Poznaj objawy, zobacz zdjęcia i reaguj, zanim pojawią się zaawansowane problemy szukasz więcej porad i informacji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o chorobach kotów. Choroby skóry u kota domowego Grzybica – problemy skórne w przypadku grzybicy to wyłysienia, którym początkowo nie towarzyszy świąd. Drapanie lub wylizywanie zmienionych obszarów jest skutkiem wtórnych infekcji bakteryjnych. Zdjęcia chorych osobników wskazują, że zwykle pierwsze zmiany pojawiają się w obrębie głowy. Alergie – to jedno z najczęstszych schorzeń kotów! Alergia pojawia się, gdy układ odpornościowy nadmiernie reaguje na obce substancje, czyli alergeny (białka). Nadwrażliwość ta może objawiać się jako katar u kota lub świąd pchle zapalenie skóry – u niektórych kotów ślina pcheł powoduje silny świąd, a kot wylizuje lub wygryza sierść głównie w okolicy nasady ogona oraz ud. U kocich alergików wystarczy jedna pchła, by wywołać znaczące objawy, dlatego bardzo istotna jest ciągła profilaktyka u kota- choroba pasożytnicza (parch), której zmiany lokalizują się przy podstawie ucha, na szyi i karku oraz na łapkach, później stopniowo przechodzą na brzuch i w kierunku odbytu. Świerzb u kota leczy się poprzez podawanie preparatów typu spot-on na kark. Atopowe zapalenie skóry - to nadwrażliwość na ogólnie nieszkodliwy czynnik znajdujący się w środowisku. Świąd może być sezonowy lub niesezonowy. Atopowe zapalenie skóry najczęściej dotyka kotów rasowych i tych o dłuższej sierści. Ropne zapalenie skóry – może być spowodowane infekcją, stanem zapalnym lub rakiem. Odpowiadają za nie bakterie, które normalnie występują na skórze. Najczęstszym objawem jest nadmierne łuszczenie się skóry, szczególnie na grzbiecie i w pobliżu ogona. Na skórze rozwijają się krosty, a nawet skóry – rak skóry u kotów może przybierać różne formy jak wrzody, strupy, krosty i guzy. Mogą być one czarne, brązowe, szare, różowe lub czerwone. W przypadku nowotworów w obrębie nosa możesz zauważyć katar u kota, krwawienia lub trudności w oddychaniu. Koty bardzo dużo czasu poświęcają by pielęgnować swoją sierść. Niestety, czasem robią to zbyt intensywnie. Wylizywanie okolicy brzucha i wyłysienie tej okolicy to częsta reakcja na stres. Takie kocie powtarzające się i przymusowe wylizywanie to zachowanie obsesyjno-kompulsyjne. Podczas takiej czynności uwalniane są w organizmie kota endorfiny, które chwilowo poprawiają nastrój zwierzęcia, co z kolei przyczynia się do uzależnia. Jak diagnozuje się zmiany skórne u kotów domowych? Choroby skóry u kota domowego są bardzo różne, choć ich objawy bywają podobne. Zanim zacznie się leczenie, konieczne jest zatem postawienie właściwej diagnozy. Na przyczynę choroby wskazuje często lokalizacja zmian, ale przypuszczenia powinny zostać potwierdzone badaniami cytologicznymi, biopsją skóry, zeskrobiną oraz zastosowaniem lampy Wooda. Lekarz weterynarii może wykonać także badania włosów, morfologię oraz biochemię, a także testy moczu. W zależności od zleconych badań może minąć kilka dni, zanim pojawią się wyniki. W tym czasie wprowadza się próbne leczenie mające złagodzić objawy, a lekarz weterynarii może ocenić, jak Twój kot reaguje na leki pierwszego wyboru. W celu dokładnej diagnozy oraz wyleczenia zmian skórnych wymagana jest więcej niż jedna wizyta! Problemy tego typu wymagają bowiem długotrwałej terapii, a włosy odrastają nawet kilkanaście tygodni. Polecane karmy weterynaryjne Choroby skóry u kota krok po kroku, a także rodzaje, rozpoznanie, objawy, zdjęcia, leczenie oraz zapobieganie chorobom skórnym u kota Zdarza się, że problemy skórne są wtórną reakcją organizmu na inne choroby ogólnoustrojowe. Przykładowo białaczka lub FIV u kota obniżają ogólną odporność organizmu, co powoduje, że koty łatwiej zarażają się pasożytami lub chorują na grzybicę. Sprawdź także ten artykuł o najczęstszych chorobach u kotów. Zasady pielęgnacji kociej skóry Leczenie oraz profilaktyka chorób kociej skóry w dużej mierze opiera się na prawidłowej pielęgnacji oraz diecie. Sierść kota należy regularnie wyczesywać, bo choć często się myją, potrzebują także naszej pomocy. Zwierzęta krótkowłosym wystarczy chwila szczotkowania lub kąpieli co kilka tygodni, ale koty długowłose lub chore (niemające siły na pielęgnację) potrzebują większej uwagi. Szczotkowanie ogranicza ilość połykanych przez koty włosów, ale wciąż należy pamiętać o preparatach odkłaczających. Ich stosowanie zmniejsza ryzyko tworzenia się kul włosowych (pilobezoarów), które mogą blokować przewód pokarmowy. Pielęgnacji wymagają także kocie uszy! Regularnie należy sprawdzać ich czystość oraz usuwać gromadzący się brud, który jest siedliskiem mikroorganizmów mogących prowadzić do infekcji. Boisz się robić to samodzielnie? Zgłoś się do lekarza weterynarii, który wyczyścić uszy kota oraz zademonstruje Ci, jak należy to zrobić w domu. W diecie kotów domowych nie powinno zabraknąć kwasów omega-3 oraz omega-6 i witamin (np. A i E). Kwasy tłuszczowe mają właściwości przeciwzapalne i mogą złagodzić świąd. Pasożyty zewnętrzne kotów obejmują wspomniane już pchły i świerzbowce (skórne i uszne). W celu zapobiegania inwazji pcheł dostępne są środki w formie wylewek na kark, obroży oraz sprayów. Parch u kota zwalcza się natomiast dopiero po wykryciu świerzbowca w zeskrobinie skóry. Stosuje się wtedy specjalne substancje znajdujące się w preparatach do nakrapiania na kark. Pamiętaj, że niektóre choroby skóry kotów są tak zwanymi zoonozami, co oznacza, że mogą przenosić się na ludzi. Stosuj zatem wszystkie niezbędne zasady higieny i dbaj o profilaktykę przeciwpasożytniczą. Problem może wymagać także wizyty u lekarza weterynarii. Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dla 92,9% czytelników artykuł okazał się być pomocny Wysypka grzybicza to podrażnienie, stan zapalny i uszkodzenie skóry spowodowane infekcją grzybiczą. Należy pamiętać, że są to powierzchowne infekcje grzybicze. Chociaż jest to bardziej powszechne, niektóre gatunki grzybów mogą powodować głębsze infekcje w organizmie, na przykład w obrębie jamy ustnej (np. jelita (co można Grzyby, obok roślin, zwierząt, prokariontów i protista stanowią jedną z pięciu kategorii organizmów żywych, tworząc własne królestwo. W warunkach fizjologicznych na powierzchni skóry i okrywy włosowej psów i kotów bytują znaczne ilości grzybów saprofitycznych. Wśród najczęstszych saprofitów wymienia się: Alternaria, Aspergillus, Chrysosporidium, Cladosporidum, Mucor oraz Penicillium. W większości są to przypadkowe zanieczyszczenia powłoki wspólnej ciała zwierzęcia grzybami znajdującymi się w glebie lub w powietrzu (4). Spośród ponad 100 000 znanych gatunków grzybów około 300 jest patogenami zwierząt (4). Patogenne gatunki mogą wywoływać grzybice powierzchowne, głębokie lub układowe. Co ciekawe, czasami patogenne gatunki grzybów (Microsporum gypseum, Trychophyton mentagrophytes, Trychophyton rubrum) izolowane są również od zdrowych zwierząt. Zjawisko to obserwuje się szczególnie często u psów i kotów spędzających większość czasu poza domem (przypadkowa kontaminacja skóry elementami grzybów z otoczenia) (4). Grzybami wywołującymi grzybice powierzchowne i „cieszącymi się niesłabnącym zainteresowaniem” lekarzy praktyków są dermatofity. Mimo stałego postępu wiedzy oraz powszechności dermatofitozy u kotów choroba ta wciąż sprawia wiele trudności, zarówno natury diagnostycznej, jak i terapeutycznej. Patogeneza Dermatofity (w dosłownym znaczeniu: rośliny skórne), w przeciwieństwie do jednokomórkowych drożdżaków, są złożonymi organizmami tworzącymi grzybnię. Dzięki możliwości wytwarzania keratynazy i innych enzymów proteolitycznych dermatofity odznaczają się rzadką właściwością wykorzystywania jako pożywienia głównego białka naskórkowego – keratyny. Zarodniki dermatofitów zatem mogą rozwijać się we wszystkich strukturach podlegających procesowi rogowacenia – w naskórku, we włosach, w mieszkach włosowych oraz (rzadziej) w pazurach. Mimo że w przebiegu dermatofitozy nie dochodzi do zakażenia żywych tkanek, mogą one ulegać wtórnej destrukcji wskutek rozwijającej się komórkowej odpowiedzi immunologicznej. Formą zakaźną dermatofitów są artrospory powstające przez fragmentację strzępek. Artrospory w suchym środowisku zewnętrznym mogą przetrwać nawet kilkanaście miesięcy. Wysoka temperatura (100oC) natomiast szybko je niszczy (2). Okres inkubacji w przypadku M. canis wynosi 1-3 tygodni (2). Dermatofity początkowo atakują rejon ujścia mieszka włosowego, następnie proliferują i przemieszczają się w kierunku korzenia włosa (nie kolonizują głębszych poziomów mieszka włosowego ze względu na swoją wrażliwość na wyższe temperatury). Stosunkowo często zakażenie dermatofitowe u kompetentnego immunologicznie, krótkowłosego kota kończy się samowyleczeniem w ciągu kilku tygodni. Przyczyną może być rozwinięcie się odpowiedniej odpowiedzi immunologicznej organizmu lub po prostu osiągnięcie przez włos fazy telogenu (ustanie aktywnej produkcji keratyny). Powszechne, szczególnie wśród kotów długowłosych, zjawisko bezobjawowego nosicielstwa Microsporum canis wynika z faktu, że gatunek tego grzyba jest doskonale przystosowany do swego gospodarza i często wywołuje u niego jedynie nieznaczną odpowiedź układu odpornościowego. Do zakażenia dermatofitozą dochodzi drogą bezpośrednich kontaktów międzyosobniczych lub drogą pośrednią – poprzez kontakt zwierzęcia z zawierającymi elementy grzyba fragmentami włosów, kurzem, naskórkiem, przyrządami do pielęgnacji sierści, posłaniami, klatkami transportowymi itp. Co ciekawe, artrospory mogą być także mechanicznie przenoszone przez pchły! W przypadku schronisk dla zwierząt nierzadko źródłem infekcji są odwiedzający obiekt ludzie biernie przenoszący zakaźny materiał (np. na ubraniach, butach). Większość przypadków dermatofitoz u kotów (90%) wywołuje Microsporum canis. Inne gatunki, takie jak: Microsporum gypseum, Trichophyton mentagrophytes, Trichophyton quinckeanum, Trichophyton verrucosum, izolowane są u tego gatunku rzadko (2). W przypadku M. canis najczęstszym sposobem zakażenia jest kontakt bezpośredni z innym kotem, choć gatunek tego grzyba izolowano również np. z kratek wentylacyjnych czy z kurzu (4). Co więcej, przeprowadzono interesujący eksperyment polegający na wykonaniu posiewów mikologicznych z materiału zebranego z podłóg 50 prywatnych praktyk weterynaryjnych i okazało się, że aż w 30% przypadków wyhodowano M. canis (4). Większość zakażeń T. mentagrophytes i T. quinckeanum wynika z kontaktu z gryzoniami lub ze środowiskiem, w którym przebywają te zwierzęta. W przypadku M. gypseum z kolei źródłem infekcji jest gleba (np. w trakcie kopania przez zwierzę dziur w ziemi), a w przypadku T. verrucosum – bydło (2). Na ogół jawną postać choroby obserwuje się u osobników poniżej 2. roku życia, zwierząt starych, osobników z deficytami immunologicznymi lub zwierząt, u których toczy się proces nowotworowy. Wśród czynników sprzyjających rozwojowi dermatofitozy wymienia się: złe odżywianie (szczególnie deficyty w zakresie białka i witaminy A), terapię glikokortykosteroidami, ciążę, stres socjalny (np. w schroniskach), wysoką wilgotność i złe warunki higieniczne środowiska. Skłonność do dermatofitozy u persów pośrednio przemawia za udziałem czynników genetycznych w rozwoju omawianej choroby. Z drugiej strony częstsze zachorowania kotów długowłosych można tłumaczyć mniej efektywnymi zabiegami pielęgnacyjnymi u tych osobników. U immunokompetentnych zwierząt po przebyciu dermatofitozy najczęściej dochodzi do wykształcenia długotrwałej odporności, dlatego też nawroty tej choroby należą do rzadkości.- Прፆኇ зሞзвафጮዪ
- Ωσεм ዡаዌеծаск οշυч
- ዙп бኻфፄջ аነደσυፂиጽ
- ኸυчըйий գθф
- Зоψ зуቪ эдዴኖоцеհо ድ
- Твэν жοሄխ
Objawy, lub jak rozpoznać grzybicy kota u ludzi (na zdjęciu): Zlokalizowane słabe lub silne swędzenie. Łyse plamy na głowie, ciężkie złuszczanie skóry (tylko grzybicy). Pojedyncze plamy na całym ciele (biały, różowy, beżowy) z łusek lub gładkich konturach. Ropienie skóry w niektórych miejscach. Podwyższone temperatury.
Grzybica jest uciążliwą chorobą. Umiejscawia się na okrywie włosowej kola. powodując plackowate łysiny. Jest to choroba odzwierzęca – zoonoza, która przenosi się na człowieka wywołując czerwone plackowate wypryski zwłaszcza na ramionach, gdzie kot był trzymany. Lekarz weterynarii może stwierdzić grzybicę w okrywie włosowej kota dopiero pod specjalną lampą Wooda (wskazane jest pobranie zeskrobmy ze skóry i wyhodowanie kultury). Leczenie jest na ogół proste, ale może być niebezpieczne dla kotek w ciąży. Należy przede wszystkim usunąć wszystkie przybory do czesania kota, wymyć pomieszczenie wodą ze środkiem dezynfekcyjnym, by zniszczyć pozostałe zarodniki grzyba. Mogą one zachować żywotność przez długi okres, Niekiedy występuje też u kotów silna erozja górnej wargi pyszczka. Przyczyna tej choroby skóry nie jest znana. Może być jednak z dobrym skutkiem wyleczona kortizonami. Dobre wyniki daje także zamrożenie chorej tkanki. Inna miejscowa choroba skóry pojawić się może na ogonie reproduktora, gdyż nęka ona przeważnie koty niekastrowane. Powodem jej jest nadprodukcja tłustej wydzieliny z gruczołów mieszczących się u nasady ogona. Regularne mycie tej partii ciała dla usunięcia wydzieliny zapobiegnie infekcji. Grzybica odzwierzęca bywa mylnie diagnozowana, gdyż wygląd zmienionej chorobowo skóry przypomina lekarzom inne schorzenia dermatologiczne typu: łuszczyca, alergia skórna, atopowe zapalenie skóry, łojotokowe zapalenie skóry, rumień o różnym pochodzeniu. Objawy grzybicy u zwierzęcia domowego . Grzybica u zwierząt objawia sięObjawy grzybicy dłoni. Objawy grzybicy dłoni są podobne do objawów innych rodzajów grzybic np. grzybicy stóp i paznokci. Zaliczamy do nich zaczerwienienie skóry, swędzenie skóry, nadmierne łuszczenie się naskórka, a także silne rogowacenie, które zauważalne jest m.in. w okolicy palców u stóp i pięt.Przez aktualizacja dnia 15:14 Dermatozy są u kotów dość częstym problemem. Mogą objawiać się jako wykwity skórne, krosty, zmiany ropne, miejscowe wyłysienia czy nadprodukcja łoju i łupież. Leczenie chorób skórnych zwykle obejmuje zarówno kurację miejscową, jak i leczenie bardziej ogólne, uzależnione od przyczyny wystąpienia problemów dermatologicznych. Alergiczne pchle zapalenie skóry (APZS) Dermatozy wywołane przez pasożyty należą do najczęściej spotykanych problemów skórnych u kotów. Borykają się z nimi głównie koty wolno żyjące i wychodzące, ale to nie oznacza, że koty pozostające wyłącznie w domu nie są na nie narażone. Niektóre pasożyty mogą przybyć do domu np. na naszych butach czy ubraniu, może też przynieść je chociażby pies. Alergiczne pchle zapalenie skóry (APZS) to choroba dotykająca wiele kotów, które zostały zaatakowane przez pchły. Ślina pcheł to silny alergen. Do objawów APZS należą: silny świąd i związane z nim uporczywe drapanie się zwierzęcia, wyłysienia, intensywne wylizywanie się, zaczerwienienie skóry, wypryski, grudki zapalne. Dodatkowym problemem, oprócz samych zmian skórnych, są ranki tworzące się na skutek drapania się i intensywnego wylizywania, a nawet wygryzania sierści przez kota. W tych miejscach uszkodzona skóra podatna jest na nadkażenia bakteryjne. Leczenie APZS polega na podawaniu zwierzęciu sterydowych leków przeciwzapalnych oraz przeprowadzeniu skutecznego odpchlenia. Wyłysienia to charakterystyczny objaw chorób skóry u kota ©ShutterstockNużyca u kota Oprócz pcheł, sprawcami chorób skóry mogą być także inne pasożyty, np. nużeńce (rodzaj roztoczy), wszy czy wszoły. Nużycę kotów wywołują dwa gatunki nużeńców, które zaczynają się namnażać najczęściej w wyniku wcześniejszego osłabienia organizmu zwierzęcia czy spadku odporności. Objawy nużycy obejmują głównie obszar głowy, oczu, uszu, szyi, i należą do nich: świąd, wyłysienia, łuski, krosty i strupki, a także zapalenie ucha. Wszy atakują najczęściej młode koty, choć zdarzają się i u osobników starszych. Podobnie jak ślina pcheł, ślina wszy również wywołuje świąd i reakcję zapalną. Oprócz zmian zapalnych oraz łuszczącego się naskórka, występują ranki powstałe na skutek samookaleczania się kota. Zmiany są widoczne najczęściej na głowie, pachach, stawach łokciowych, w pachwinach i kroczu. Dodatkowo zwracają uwagę liczne jaja pasożytów, wyglądające jak łupież. Postępowanie przy wszawicy jest podobne jak przy inwazji pcheł. Grzybica skóry u kota U kotów występuje przede wszystkim dermatofitoza, czyli grzybicze zakażenie łodygi włosa i warstwy rogowej naskórka. Powoduje ona miejscowe wyłysienia oraz łuszczenie się skóry, ponadto łojotok oraz rumień. Zazwyczaj nie wywołuje świądu. Obejrzane pod mikroskopem kocie włosy są wyraźnie zmienione morfologicznie i połamane. Dermatofitoza jest chorobą dotykającą koty dość często; dotyczy to zwłaszcza kotów żyjących w grupach, ale nie tylko. Kot zarazić się może zarówno przez kontakt z drugim chorym zwierzęciem (lub nosicielem) bądź poprzez środowisko. Zarodniki grzyba obecne są w dużej ilości w otoczeniu chorego kota, i to nawet przez kilka miesięcy, dlatego leczenie grzybicy może być długotrwałe, a choroba ma tendencję do nawrotów. Do czynników sprzyjających rozwojowi grzybicy należą: wiek (przede wszystkim kocięta i koci seniorzy), uszkodzenia skóry (w tym mikrourazy, np. po ukąszeniu pcheł), które sprzyjają namnażaniu się grzybów chorobotwórczych, osłabiona odporność u kota, częste kąpanie kota, i zbyt intensywna toaleta zwierzęcia. Dermatofity chętnie namnażają się w wysokiej temperaturze, ale ekspozycja na słońce ma działanie grzybobójcze. Leczenie polega na podawaniu preparatów przeciwgrzybiczych. Warto rozpocząć kurację środkami działającymi miejscowo – roztworami do smarowania, spryskiwania bądź kąpieli. Konieczne może być ogolenie miejsc zmienionych chorobowo. Środki doustne (najczęściej itrakonazol) działają niekorzystnie na wątrobę. Wspomagająco lekarz może podać szczepionkę przeciwgrzybiczą. Należy równolegle zadbać o wzmocnienie odporności, gdyż własna odpowiedź immunologiczna to kluczowy element procesu leczenia kota. Inną chorobą o podłożu grzybicznym jest liszaj obrączkowaty (obrączkowy). Liszaj u kota, podobnie jak u ludzi, można rozpoznać po okrągłych, zaognionych, łuszczących się zmianach na skórze. Chorobie towarzyszy świąd oraz miejscowe wyłysienia. Alergie i atopowe zapalenie skóry u kotów Objawy skórne mogą wskazywać na alergię u kota. Dermatozy są częstymi symptomami zarówno alergii kontaktowych, jak i pokarmowych. Jedną z najczęściej występujących u kotów chorób o podłożu alergicznym jest atopowe zapalenie skóry. Pierwsze objawy kliniczne atopii pojawiają się najczęściej u młodych kotów, między 6. a 24. miesiącem życia. Należą do nich: silny świąd, ustępujący po podaniu glikokortykosteroidów; zapalne zmiany skórne: prosówkowe zapalenie skóry lub zespół eozynofilowy w postaci wrzodów, płytek eozynofilowych (zaogniona, wypukła, silnie swędząca zmiana) bądź ziarniniaka (zmiany guzkowate lub liniowe); charakterystyczne miejsca występowania zmian: głowa (zwłaszcza okolice uszu i powiek), szyja, brzuch, tylna strona ud, przestrzenie między palcami; u niektórych kotów rozwijają się dodatkowo inne choroby zapalne: alergiczne zapalenie oskrzeli, zapalenie spojówek, zapalenie błony śluzowej nosa. Leczenie AZS u kotów polega na identyfikacji alergenu i unikania kontaktu kota z tym alergenem, leczeniu objawowym oraz immunoterapii. Leczenie objawowe polega na stosowaniu leków zapalnych i przeciwświądowych. Szczególnie ważna jest jednak dokładna identyfikacja alergenu, dzięki której można wdrożyć immunoterapię swoistą (odczulanie), która przynosi efekty u 50–80% pacjentów. Zaburzenia produkcji łoju i rogowacenia naskórka u kota Do tej grupy chorób należą np. łojotokowe zapalenie skóry, trądzik kotów, zapalenie skóry charakterystyczne dla kotów perskich i egzotycznych (obejmujące skórę pyszczka). To ostatnie schorzenie objawia się rumieniem i zmianami wysiękowymi; wraz z postępem choroby zwierzęciu może dokuczać także świąd. Łojotokowe zapalenie skóry u kotów najczęściej objawia się obecnością łusek koloru białego, szarego lub żółtawego i suchością skóry. Łojotok u kotów raczej przebiega bez świądu, chyba że jego przyczyną pierwotną są np. inwazje pasożytów, choroby alergiczne czy zapalenie mieszków włosowych. U kotów może wystąpić także trądzik. Jego główna przyczyna to zaburzenia rogowacenia w obrębie mieszków włosowych i przerost przewodów gruczołów łojowych. Rzadziej trądzik wywołują zakażenia bakteryjne, zmiany hormonalne oraz nadwrażliwość pokarmowa. Koci trądzik można zaobserwować najczęściej na brodzie i w okolicach dolnej wargi, rzadziej na wardze górnej. W pierwszej fazie krostki trądzikowe mają postać ciemnych punktów, przybierających potem formę grudek, zaskórników. Trądzik u kota najczęściej występuje w okolicach brody ©ShutterstockCiężka postać trądziku u kota może obejmować : wyłysienia w okolicach zmian, stan zapalny tkanki podskórnej, powstawanie torbieli, a następnie blizn potrądzikowych. O sposobie leczenia danego przypadku trądziku u kota decyduje lekarz, a zaleconą kurację należy kontynuować do całkowitego wygojenia się zmian. Trądzik ma tendencję do nawracania, zwłaszcza w przypadku kotów o słabszej odporności. Inne choroby skóry u kota Należy tu wymienić choroby na tle bakteryjnym, jak ropno-urazowe zapalenie skóry, zapalenie mieszków włosowych o podłożu bakteryjnym, głębokie ropne zapalenie skóry, ropnie podskórne. Do charakterystycznych objawów, poza objawami skórnymi, należą często gorączka, powiększone węzły chłonne i inne symptomy infekcji ogólnej. Ropne zapalenie skóry może rozwinąć się w konsekwencji nieleczonej choroby alergicznej jako powikłanie długotrwałego procesu zapalnego, a także wszelkich schorzeń wywołujących świąd (nadkażenie ranek powstałych poprzez samookaleczenie się kota). Infekcje bakteryjne leczone są antybiotykami oraz – wspomagająco – innymi lekami, które przyspieszają łagodzenie zmian zapalnych, środkami niwelującymi świąd. U kotów mogą wystąpić ponadto – choć rzadko – choroby skóry o podłożu autoimmunologicznym. Należą do nich: pęcherzyca liściasta czy liszaj rumieniowaty. Dla liszaja rumieniowatego charakterystyczne są łuski i strupy, u kota występujące zwykle na łapach i uszach. Przy pęcherzycy natomiast zmiany skórne mają postać pęcherzyków, umiejscowionych najczęściej wokół oczu i na wargach. Gdy pękną, w ich miejscu tworzą się wypryski zapalne oraz owrzodzenia. Leczenie chorób autoimmunologicznych jest długie i musi odbywać się pod ścisłą kontrolą lekarza. Prosówkowe zapalenie skóry u kota – schorzenie o różnych przyczynach Prosówkowe zapalenie skóry to choroba dość trudna w diagnozie i leczeniu. Należy raczej powiedzieć, że jest to zespół objawów o różnych przyczynach. Obraz kliniczny prosówkowego zapalenia skóry u kota prezentuje się następująco: zmiany skórne są łatwiejsze do zlokalizowania na dotyk niż na oko; są to skupiska małych, zwykle zestrupiałych grudek przypominających ziarenka prosa; grudki najczęściej występują na głowie i szyi, na kończynach, tułowiu oraz na grzbiecie, w okolicach odcinka lędźwiowego kręgosłupa; w dalszym przebiegu choroby grudkom towarzyszą często takie objawy jak wyłysienia, owrzodzenia i nadżerki; zmianom często towarzyszy świąd. Przyczyn prosówkowego zapalenia skóry może być wiele i należą do nich reakcja związana z nadwrażliwością na ugryzienia owadów, zwłaszcza pcheł, alergia pokarmowa (prosówkowe zapalenie skóry może występować nawet u 20% pacjentów), alergia na podawane leki, nadwrażliwość na alergeny środowiskowe, zakażenie grzybicze, a konkretne dermatofitoza – ponieważ u kotów grzybica raczej nie wywołuje świądu, współwystępowanie świądu z dermatofitozą powinno być sygnałem, aby diagnozować zwierzę w kierunku prosówkowego zapalenia skóry, zakażenia bakteryjne, pęcherzyca liściasta. Skuteczne leczenie prosówkowego zapalenia skóry polega na wyeliminowania stanu zapalnego skóry przy jednoczesnej identyfikacji i leczeniu przyczyn pierwotnych. Dlatego tak ważna w przypadku tej i innych dermatoz jest drobiazgowa diagnostyka, obejmująca dokładny wywiad lekarski i badanie palpacyjne, badanie otoskopowe skóry, sprawdzenie okrywy włosowej pod kątem obecności pcheł, niekiedy również badanie kału pod kątem obecności innych pasożytów. Przy prosówkowym zapaleniu skóry wykonuje się także badania cytologiczne – są one nieocenione zwłaszcza przy podłożu zakaźnym czy autoimmunologicznym choroby. W przypadku podłoża alergicznego należy podjąć działania wskazane przy konkretnym typie alergii, np. zmianę leków, dietę eliminacyjną.
Przyczyną takiego stanu rzeczy może być m. in. grzybica, którą człowiek może zarazić się od kota. Warto wiedzieć, że nie wszystkie przerzedzenia sierści są patologiczne. Koty posiadają mniej obfity włos na skórze u podstawy małżowin usznych. Wielu właścicieli niepokoi taki stan – zupełnie niepotrzebnie!Grzybica skóry u kota jest chorobą zakaźną, o czym powinien wiedzieć każdy hodowca tego czworonoga. Wywoływana jest przez dwa konkretne rodzaje grzybów. Przeważnie szerzy się ona przez draśnięty czy innymi słowy uszkodzony naskórek. Zdjęcie znalezione na Tak naprawdę kot może bardzo łatwo zarazić się grzybicą. Wystarczy kontakt z chorymi zwierzętami. Wystarczy nawet ich legowisko, albo samo pomieszczenie w którym się znajdowały, aby na zdrowego kota przeszła ta koszmarna dolegliwość. Grzybicą mogą zarazić się koty domowe które wychodzą na spacery i na przykład mają kontakt z kotami dziko żyjącymi. Trzeba pamiętać, że grzybica u kota nie musi być widoczna. Czasem kot jest nosicielem, ale nie wykazuje objawów występowania tej dolegliwości. Nie można zapominać, że grzybicą może zarazić się również człowiek. Na pewno nie powinno się choroby tej bagatelizować, ponieważ jest zbyt poważna zarówno dla zwierząt jak i ich opiekunów oraz znajdujących się w ich otoczeniu ludzi. Grzybica u tego zwierzaka objawia się wyłysieniem, które pokryte jest niewielkimi łuskami. Takie zmiany mają miejsce na kończynach, głowie, a także na uszach. Czasem wyglądają jak małe, żółtawe strupki. Chcąc ją wyleczyć, z reguły podaje się odpowiednie leki zapisane przez weterynarza. Kuracja lekami może trwać nawet sześć tygodni. Na same zmiany bezpośrednio można stosować żele i maści, oraz inne tego typu specyfiki. Niekiedy weterynarz zaleca również specjalne szampony do mycia, które też działają przeciw grzybicy. Na typowym leczeniu polegającym na podawaniu kotu stosownych leków niestety się nie kończy, ponieważ opiekun zobowiązany jest również do odkażania legowiska i mieszkania w którym przebywa chory kot. Jeżeli choroba ustąpi, albo po prostu opiekun zakończy leczenie kota, musi jeszcze udać się do specjalisty na kontrolę. Aby zabezpieczyć kota przed grzybicą, warto poddawać go szczepieniom. Wówczas kot będzie mógł czuć się bezpieczniej. Dobrze jest też po prostu unikać kontaktu z chorymi kotami, z dzikimi i niewiadomego pochodzenia.
Objawy grzybicy skory u psa. Objawy grzybicy skory u psa mogą się różnić w zależności od rodzaju infekcji. Najczęstsze objawy to: swędzenie, łuszczenie się skóry, zaczerwienienie skóry, wypadanie sierści i zmiany skórne. Swędzenie może być bardzo silne i prowadzić do drapania i gryzienia się przez psa.
10 min czytania opublikowano 26 listopada 2021 Grzybice skóry wywołane są przez mikroorganizmy należące do różnych grup. Możemy wyróżnić grzybice wywołane przez grzyby dimorficzne ja histoplazmoza czy sporotrichoza i drożdżaki jak malassezioza oraz grzybice powierzchowne wywołane przez dermatofity. Grzybice wywołane przez grzyby dimorficzne w naszym klimacie zdarzają się bardzo sporadycznie i nie stanowią istotnego problemu, z kolei malssezioza jest dermatozą wtórną wikłającą inne choroby jak przykładowo alergie. Tematem niniejszego artykułu są grzybice powierzchowne określane jako dermatofitozy, które stanowią istotny problem u kotów a dodatkowo jako zoonozy mogą zarażać właścicieli. Choroba nie jest aż tak powszechna jak się powszechnie uważa (wśród dermatologów istnieje nawet takie powiedzenie „jeśli coś wygląda jak grzybica zapewne nią nie jest”), ale w przypadku jej wystąpienia wiąże się zwykle z długotrwałym i kłopotliwym leczeniem. Ostatnie dostępne badania epidemiologiczne wykonane w naszym kraju określiły, że grzybice skóry stanowią niecałe 12% wszystkich problemów dermatologicznych u tego gatunku. Bardzo ważnym aspektem dotyczącym grzybicy jest jej zakaźność dla człowieka. W badaniach stwierdzono, że od ponad 50% kotów pochodzących od właścicieli którzy chorowali na grzybice wyizolowano dermatofity M. canis – dermatofita najczęściej wywołującego tą chorobę u kotów. Co ważne duży odsetek kotów około 15% nie wykazywał jakichkolwiek objawów chorobowych. Koty można więc uznać za jedno z istotniejszych źródeł zakażenia tą chorobą dla człowieka. Cechy szczególne dermatofitów Cechą szczególną grzybów należących do dermatofitów jest predylekcja do skeratynizowanych tkanek - czyli takich, które zawierają w sobie białko keratynę, a więc naskórka, pazurów i włosów. Trzy główne rodzaje dermatofitów odpowiedzialne są za chorobę: Microsporum, Trichophyton i Epidrmophyton. Cechą wspólną dla tych mikroorganizmów jest zdolność do rozkładania białka keratyny dzięki umiejętności do wytwarzania specyficznego, trawiącego ją enzymu. Dermatofity można podzielić są na zoofilne, powodujące grzybice zarówno u ludzi jak i zwierząt ( np. M. canis, T. verrucosum), antropofilne ( T. rubrum, E. floccosum) oraz geofilne (M. gypseum) bytujące w glebie. Dla grzybów zoofilnych głównym gospodarzem są zwierzęta, ale mogą one zakażać również człowieka, dla grzybów antropofilnych głównym gospodarzem jest człowiek ale bywają przypadki zakażenia zwierząt, grzyby geofilne zakażają i ludzi i zwierzęta. Zakażenie niektórymi dermatofitami następuje od typowych gospodarzy. Zakażenia T. mentagrophytes związane są głównie po kontakcie z zakażonymi gryzoniami, tak więc najpowszechniej będzie występować u kotów kotów najważniejszym i najczęściej izolowanym dermatofitem jest M. canis, dużo rzadziej spotyka się grzybice wywołane przez M. gypseum T. mentagrophytes. Pozostałe gatunki takie jak Epidermophyton floccosum, M audouinii, M. cookei, M. nanum, M. persicolor., T. rubrum., T. schoenleinii jak również inne są przyczyną sporadycznych zakażeń. U części kotów możliwe są zakażenia bezobjawowe, ale występowanie tego typu zakażeń jest obecnie kwestionowane. Izolowany z sierści materiał genetyczny dermatofitów często jest jedynie zanieczyszczeniem, a nie dochodzi u takich zwierząt do rozwoju choroby. Uważa się, że główne patogeny dające bezobjawowe zakażenia to M. canis rzadziej M. gypseum, T. terrestre i T. ajelloi a wyjątkowo również T. zarażenia się dermatofitami dochodzi za pośrednictwem artrospor znajdujących się na włosach zwierząt, jak również w środowisku gdzie przebywają chore koty. Oznacza to, że można się zarazić przebywając w miejscu gdzie bytował zakażony kot, nawet długo po tym jak kot opuścił dane miejsce (artrospory zachowują zakaźność przez wile miesięcy).Występuje predylekcja rasowa do rozwoju choroby - częściej stwierdzana jest u - kotów perskich i himalajskich. W przypadku kotów perskich spotykane są trudne do leczenia postacie przewlekłe choroby. Dermatofitozy rozwijają się zwykle u kotów z osłabionym układem immunologicznym. Bardziej podatne są koty młode oraz stare, jak również te, u których występują zakażenia innymi chorobami zakaźnymi jak wirusem niedoboru immunologicznego, wirusem zakaźnego zapalenia otrzewnej, białaczki lub też u zwierząt z nowotworami. Ponadto ciąża i laktacja są czynnikami zwiększającymi podatność na chorobę. Infekcja grzybicza może również prowadzić do zaburzeń w układzie immunologicznym, co jest przyczyną trudności w jej kliniczne grzybicy u kotówGrzybica należy do chorób o dosyć zróżnicowanych objawach klinicznych, a zjawisko to określa się w dermatologii mianem mimikry czyli wzajemnego upodabnianie się klinicznie różnych etiologicznie jednostek chorobowych. Najpowszechniej występującymi objawami są wyłysienia, rumień oraz łuski i strupy. Włosy w miejscach występowania zmian zwykle są połamane. Z powodu nadmiernego rogowacenia naskórka w mieszkach włosowych dochodzi do ich zaczopowania co prowadzi do powstania zaskórników. Niekiedy obecne jest zapalenie mieszków włosowych, co prowadzi do powstania grudek i strupów. Innym możliwym objawem jest typowy dla kotów syndrom - prosówkowe zapalenia skóry. Choroba ta polega na powstawaniu na powierzchni skóry licznych grudek wielkości spotykana jest postać kerion i pseudomycetoma (głęboka guzowata). W przypadku tych postaci choroby powstają guzki i guzy. Wyjątkowo dermatofity odpowiadają za zapalenie zewnętrznego przewodu słuchowego. Wyjątkowa postacią dermatofitozy jest pokrzywka barwnikowa występująca u kotów rasy sfinx i dewon rex w postaci licznych grudek i plamek rozsianych po całej powierzchni chodzi o lokalizacje to najpowszechniej dotyczą one głowy zwierzęcia, jego małżowin usznych i kończyn, chociaż zdarzają się postacie uogólnione. Świąd występujący w przebiegu choroby jest zmienny, bywa że prawie nie występuje, u niektórych kotów jest natomiast grzybicy u kotów Rozpoznanie grzybicy, poza objawami klinicznymi u kota opiera się na badaniach dodatkowych. Pomocne jest badanie w świetle lampy Wooda. Lampa ta emituje promieniowanie ultrafioletowe i powoduje fluorescencje matabolitów wytwarzanych przez niektóre gatunki dermatofitów głównie z rodzaju Microsporum. Ostatnio do rozpoznawania grzybic stosowana jest dermoskopia czyli mikroskopia przyżyciowa, polegająca na oglądaniu pod dużym powiększeniem, od kilkudziesięciu do dwustu razy, powierzchni skóry. W przypadku włosów zakażonych dermatofitami mają one charakterystyczne kształt możliwy do zaobserwowania w tym badaniu. Kolejnym badaniem umożliwiającym rozpoznanie jest badanie włosa lub zeskrobiny pod mikroskopem, co uwidacznia typowe struktury dermatofitów jak zarodniki. W przypadku gdy badania nie są rozstrzygające można wykonać badania badanie hodowlane i histopatologiczne lub badanie PCR. Wadą badania hodowlanego jest długi czas oczekiwania na wyniki ponieważ dermatofity rosną stosunkowo wolno na wynik badania hodowlanego czeka się przynajmniej kilka dni a czasem nawet do 2 tygodni. Badanie histopatologiczne, jest badaniem inwazyjnym wykonywane jest niezbyt powszechnie. Wymaga ono pobrania wycinka skóry (w znieczuleniu) i następnie jego odpowiednim zabarwieniu. Również w tym przypadku okres oczekiwania na wynik może wynosić do dwóch tygodni. Metoda ta jest zarezerwowana do diagnostyki guzowatych form grzybic. Oznaczenie materiału genetycznego dermatofitów metoda PCR jest szybsze i podobnie jak badanie hodowlane pozwala na identyfikację gatunku. Wadą metody jest jej bardzo duża czułość powodująca, że wykryty zostanie również materiał genetyczny w przypadku gdy jest on jedynie zanieczyszczeniem ze środowiska, a do rzeczywistego zakażenia nie doszło. Metoda ta da więc wynik dodatni u kota już wyleczone na powierzchni skóry którego jest materiał genetyczny pochodzący od martwych dermatofitów. Wynik dodatni testu PCR więc nie zawsze należy wiązać z rzeczywistym grzybicy u kotówW przypadku gdy dermatofitoza zostanie potwierdzona jedną z podanych powyżej metod, leczenie jest zwykle długotrwałe. Generalnie opiera się ono na stosowaniu leków miejscowych i ogólnoustrojowych. Zaleca się by skrócić włos co ułatwia penetrację leków i zmniejsza zanieczyszczenie środowiska zarodnikami. Poza bardzo ograniczonymi miejscowymi zmianami stosowane jest jednoczesne leczenie miejscowe i ogólnoustrojowe. Samo leczenie miejscowe z zastosowaniem maści czy płynów zawierających w swoim składzie leki przeciwgrzybicze nie zawsze jest skuteczne w związku ze specyficznym behawiorem kota (po prostu leki są szybko zlizywanie i zbyt krótko znajdują się na powierzchni skóry kota). Alternatywa jest kąpiel całego zwierzęcia w szamponach zawierających w swoim składzie substancje przeciwgrzybicze których kilka jest dostępnych w Polsce. Leczenie ogólnoustrojowe opiera się natomiast na podawaniu leków przeciwgrzybiczych zwykle doustnie w tabletkach przez okres czasem nawet kilku tygodni. Metoda jest uciążliwa zarówno dla kota jak i właściciela. Inną metodą leczenia jest stosowanie szczepionek przeciwgrzybiczych chociaż w tym przypadku ostatnio poddawana jest w wątpliwość możliwość wyleczenia kota wyłącznie za pomocą szczepień metafilaktycznych czyli w trakcie trwania choroby. Szczepienie kotów jest ponadto skuteczną metodą by zapobiegać ponownemu wystąpieniu choroby. Dlatego, nawet jeśli leczenie nie polegało na stosowaniu szczepionek warto jest by kot został zaszczepiony po przebyciu choroby i następnie regularnie doszczepiany. Szczególnie na szczepienie przeciwko grzybicy powinni zwrócić uwagą właściciele kotów wychodzących. Koty takie podczas spacerów spotykają się z innymi dzikimi zwierzętami oraz innymi kotami, od których łatwo mogą się zarazić dermatofitozą. Drugą grupą kotów szczególnie narażonych na wystąpienie grzybicy są koty wystawowe, które często podróżują i kontaktują się z innymi osobnikami swojego gatunku. Nadmienić warto również, że ponieważ do grzybicy a zwłaszcza do bezobjawowego nosicielstwa predysponowane są koty długowłose, one również powinny być szczepione przeciwko dermatofitozie. Stosowanie regularnych szczepień ustrzeże nas przed koniecznością często trwającego kilka tygodni leczenia oraz ochroni nas przed zarażeniem się od kota grzybicą Objawy dermatofitozy u kota w postaci wyłysień i stropów na głowie i małżowinach usznych Zakażenie dermatofitami pazurów widoczna ich deformacja Ryc. 3 Dermatofitoza u młodego kota, na kończynie miednicznej widoczne wyłysienie i znacznych rozmiarów łuskostrup Fluorescencja w światle lamy Wooda włosów zakażonych dermatofitem M. canis Ryc. 5 Zarodniki dermatofitów widoczne w badaniu mikroskopowym włosa. Literatura:Angarano D., Scott D.: Use of ketoconazole in treatment of dermatophytosis in a dog. J. of the AVMA 190, 1433–1434, Bensignor E.: Dermatophytosis due to Microsporum persicolor (13 cases) or Microsporum gypseum (20 cases) in dogs. Vet. Dermatol. 10, 1-79, 1999Cornelissen F., Vanden Bossche H.: Synergism of the antimicrobial agents miconazole, bacitracin and polymyxin. B. Chemotherapy 29, 419–427, P., Moriello K., Shaw S.: A review of systemic antifungal agents. Vet. Dermatol. 6, 59–66, K., Medleau L., Cornelius L.: Evaluation of the toxicity of topical enilconazole in cats. 4th World Congress of Veterinary Dermatology A., Rohrbach B., Toal R., Rinaldi M., Grace L., Jones J.: Treatment of blastomycosis with itraconazole in 112 dogs. J. of Vet. Int. Med. 10, 365–371, H., Hepler D., Larson K.: Effectiveness of a topical antifungal agent (clotrimazole) in dogs. J. of the AVMA 179, 163–165, K., Coyner K., Trimmer A. i wsp.: Treatment of shelter cats with terbinafine and concurrent lime sulfur rinses. Vet. Dermatol., 2013, 24, C., Diesel A., Patterson i wsp.: Charakterization of the cutaneus mycobiota in healthy and allergic cats using next generation sequencing. Vet. Dermatol., 2017, 28, Treatment of dermatophytosis in dogs and cats: review of published studies. Vet. Dermatol. 15, 99–107, Coyner K., Paterson S., Mignon B.: Diagnosis and treatment of dermatophytosis in dogs and cats. Vet. Dermatol., 2017, 28, D., Miller W., Griffin C.: Muller & Kirk’s Small Animal Dermatology, 6th Edition, Saunders, Philadelphia, USA, Szczepanik, Piotr Wilkołek, Grzegorz Kalisz, Anna Śmiech Urticaria pigmentosa due to Microsporum canis Infection in a Sphynx Cat - Case report. Acta Vet. (Beogr. 2020, 70, 511-517 Autor: dr hab. Marcin Szczepanik
U kotów choroby skóry niejednokrotnie pojawiają się wtórnie do schorzeń ogólnoustrojowych, zwłaszcza przebiegających z osłabieniem mechanizmów obronnych organizmu. Typową przypadłością futrzaków z obniżoną odpornością jest grzybica. Chorobę wywołują dermatofity, takie jak np.
Grzybica to prawdziwe kocie utrapienie. Choroba ta łatwo szerzy się w otoczeniu i zwykle nie daje jednoznacznych objawów, przez co walka z nią jest trudna i długotrwała. Niestety, u niektórych mruczków grzybica może doprowadzić do poważnych problemów ze skórą. Po czym poznać, że futrzak cierpi z powodu tej choroby? Jak zapobiegać zakażeniu dermatofitami u kota? Przyczyny grzybicy u kota Grzybica to choroba skóry i jej wytworów wywołana przede wszystkim przez dermatofity. U kotów głównymi czynnikami etiologicznymi są: Microsporum canis, Microsporum gypseum i Trichophyton mentagrophytes. Charakterystyczną cechą tych grzybów jest zdolność do rozkładania keratyny. Warto wiedzieć, że grzybica jest bardzo zaraźliwa i może przenosić się między różnymi zwierzętami. Ryzyko stwarzają nie tylko bezpośrednie kontakty z chorymi osobnikami, ale również z ich akcesoriami (np. legowiskami, szczotkami), na których może znajdować się naskórek lub sierść. Niejednokrotnie mruczki zarażają się od zwierzaków będących bezobjawowymi nosicielami grzybów. Niebezpieczne dla futrzaków mogą być też polowania na gryzonie. Nie można zapominać, że choroba przenosi się także na ludzi. Choć grzybica atakuje koty w różnym wieku i różnych ras, istnieją pewne czynniki, które mogą sprzyjać jej wystąpieniu. W grupie ryzyka znajdują się przede wszystkim mruczki z obniżoną odpornością. Choroba najczęściej dotyka zatem kociaki, kocich seniorów, futrzaki przewlekle chore i zestresowane. Szczególnie narażone na nią są także mruczki, które często stykają się z innymi zwierzętami. Grzybica nierzadko pojawia się więc u kotów wychodzących i biorących udział w wystawach. Skłonność do zakażeń grzybiczych mają również mruczki długowłose. Nie można ponadto lekceważyć wpływu różnorodnych podrażnień skóry i problemów dermatologicznych na rozwój choroby. Uszkodzona skóra stanowi doskonałe podłoże do rozwoju chorobotwórczych grzybów. Właśnie dlatego dermatofitoza może pojawić się w efekcie alergii czy inwazji insektów. Objawy grzybicy u kota Objawy grzybicy zwykle nie są charakterystyczne i przypominają te, które można zaobserwować w przebiegu innych chorób dermatologicznych. U kotów na ogół widoczne są miejscowe wyłysienia, zwłaszcza w okolicach pyska i łapek. Dodatkowo często można zauważyć intensywne łuszczenie się naskórka. O grzybicy mogą też świadczyć zmiany skórne w postaci zaczerwienień, strupów, grudek, otarć czy pęcherzyków. W wyniku choroby okrywa włosowa futrzaków może stać się matowa i łamliwa. Dermatofitozie czasami towarzyszy także świąd. Najczęściej jest on jednak umiarkowany. Warto pamiętać, że symptomy grzybicy mogą być niezwykle zróżnicowane, w zależności od ogólnego stanu zdrowia futrzaka i ewentualnych występujących u niego innych schorzeń skórnych. U kotów osłabionych objawy zazwyczaj są bardziej nasilone. Nie ulega jednak wątpliwości, że w przypadku podejrzenia grzybicy, futrzaka zawsze trzeba poddać bardzo starannej diagnostyce. Leczenie grzybicy u kota Grzybicę u kotów leczy się zarówno specyfikami o działaniu ogólnoustrojowym, podawanymi doustnie, jak i preparatami stosowanymi miejscowo. W wielu przypadkach zalecane jest połączenie obu metod leczenia. Aby zwiększyć wchłanianie środków aplikowanych na skórę, konieczne może być ostrzyżenie lub wygolenie sierści w pobliżu zainfekowanych miejsc. Wspomóc terapię mogą odpowiednie kosmetyki lecznicze. Należy szukać preparatów o właściwościach przeciwgrzybicznych i łagodzących (np. z chlorheksydyną i ketokonazolem). Niezbędne jest ponadto odizolowanie chorego mruczka od innych zwierzaków oraz dokładne odkażenie środowiska domowego i wszystkich akcesoriów pupila. Jak chronić kota przed grzybicą? Aby zmniejszyć ryzyko rozwoju grzybicy u mruczka, warto zatroszczyć się przede wszystkim o stan jego skóry i okrywy włosowej. Regularne zabiegi pielęgnacyjne są niezbędne nie tylko po to, by utrzymać futerko pupila w nienagannym stanie, ale również, aby w porę dostrzec ewentualne podrażnienia skóry, które mogą sprzyjać namnażaniu się dermatofitów. Zadbajmy też o dobór odpowiednich akcesoriów do wyczesywania i kosmetyków, które będą przyjazne dla kociej skóry. ↓ SZCZOTKI I GRZEBIENIE DLA KOTA ↓ O ile częste kąpiele mruczków nie są na ogół potrzebne, można wykonywać je okresowo w ramach profilaktyki, szczególnie jeśli podejrzewamy, że nasz podopieczny miał kontakt z chorym osobnikiem. Nie zaniedbujmy nigdy ochrony pupila przed pasożytami zewnętrznymi i regularnie aplikujmy mruczkowi środki zwalczające pchły oraz inne insekty. ↓ ŚRODKI PRZECIWPASOŻYTNICZE DLA KOTA ↓ Bardzo ważną rolę w zapobieganiu grzybicy odgrywa właściwa dieta. Pomocne mogą okazać się np. suplementy z wielonienasyconymi kwasami tłuszczowymi, które wzmacniają naturalną barierę skóry i redukują stany zapalne. ↓ WITAMINY DLA KOTA WZMACNIAJĄCE STAN SKÓRY I SIERŚCI ↓ Nie można pominąć znaczenia higieny otoczenia. Regularne czyszczenie kocich posłań, sprzątanie pomieszczeń i dezynfekcja akcesoriów to nieodzowny element walki z dermatofitami. ↓ KARMA DLA KOTA WZMACNIAJĄCA STAN SKÓRY I SIERŚCI ↓ Zdjęcie:
Najlepsza odpowiedź na pytanie «Czy grzybica może powodować ciemne plamy na skórze kota?» Odpowiedzi udzielił Jaime Guillory w dniu Mon, Oct 10, 2022 19:55 PM Przebarwienie: zakażenie grzybicą może powodować ciemnienie skóry u niektórych kotów, chociaż nie jest to częsty objaw.
